Długi łuk cisowy typu angielskiego, mierzący 2 m długości.
Długi łuk angielski – zwany też długim łukiem walijskim, był ulepszoną odmianą długiego łuku średniowiecznego o długości sięgającej 1,83 m, używany przez Anglików i Walijczyków zarówno w polowaniu, jak i w walce. Szczególnie przysłużył się Anglikom w czasie
wojny stuletniej
, w bitwach pod Crécy (
1346
) i Poitiers (
1356
), a najbardziej w starciu pod Agincourt (
1415
). Po tym wydarzeniu zaczął z wolna wychodzić z użycia, w bitwie pod Verneuil (
1424
) angielscy łucznicy ponieśli ciężkie straty, a pod Patay (
1429
) zostali całkowicie rozproszeni przez szarżę francuskiej kawalerii, nim udało im się utworzyć linie obronne.
Ponad 3 tys. strzał i 137 całych długich łuków zostało znalezionych na pokładzie
Mary Rose
, statku wchodzącego w skład floty
Henryka VIII
, który rozbił się u wybrzeży
Portsmouth
w
1545
roku.
Najstarszy długi łuk znaleziony w Anglii pochodzi z 2665 r. p.n.e., znaleziono go w Ashcott Heath w hrabstwie
Somerset
. Brak jest jednak tego typu zabytków z okresu, w którym łuk był bronią dominującą, czyli z lat ok.
1250
-
1450
. Powodem tego jest najprawdopodobniej natura ówczesnych łuków, które stały się słabsze w konstrukcji, a gdy się łamały zastępowano je innymi, wykluczało to możliwość przekazywania broni w rodzie, z pokolenia na pokolenie. Jednakże dysponujemy ponad 130 łukami z okresu Renesansu.
Anglicy najczęściej wykonywali swe łuki z cisu, chociaż jesion, wiąż, a także w mniejszym stopniu, inne gatunki drewna, były również wykorzystywane. Długość łuku angielskiego znacznie przewyższała jego kontynentalną odmianą, podczas gdy ten rzadko miał ponad 1,2 m, angielski osiągał długość ok. 2 m. Strzały natomiast mierzyły nieco poniżej 1 m.