Edward VIII, urodzony jako Edward Albert Chrystian Jerzy Andrzej Patryk Dawid (
23 czerwca
1894
–
28 maja
1972
),
Książę Walii
od
1911
(inaugurowany w
Caernarfon
),
król
Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej
i
dominiów
,
cesarz
Indii
, Obrońca Wiary od
20 stycznia
1936
do
abdykacji
11 grudnia
1936
. Po ustąpieniu z tronu otrzymał tytuł
księcia
Windsoru
(Duke of Windsor).
Wczesne lata życia
Edward w wieku ok. 10 lat, zdjęcie zrobione przez jego matkę
Przyszły król Edward VIII urodził się
23 czerwca
1894
r. w White Lodge w Richmond w hrabstwie
Surrey
. Był najstarszym synem
księcia Yorku
(późniejszego króla Jerzego V) i
Marii Teck
, córki księcia
Franciszka, księcia Teck
. Został ochrzczony w Green Drawing Room w White Lodge
16 lipca
1894
r. przez
arcybiskupa Canterbury
Edwarda White'a Bensona. Imię
Edward
otrzymał po swoim dziadku,
księciu Walii
(późniejszym Edwardzie VII),
Albert
otrzymał na prośbę swojej prababki, królowej
Wiktorii
, na pamiątkę jej męża,
Chrystian
na pamiątkę pradziadka
Chrystiana IX
,
króla Danii
. Imiona
Jerzy
,
Andrzej
,
Patryk
i
Dawid
otrzymał na cześć świętych patronów
Anglii
,
Szkocji
,
Irlandii
i
Walii
. Książę był nazywany przez swoją rodzinę imieniem Dawid.
Rodzice Edwarda, księstwo Yorku, nie zajmowali się zbytnio wychowywaniem dzieci, podobnie jak większość brytyjskich rodziców z wyższej klasy. Opiekę nad Edwardem i jego młodszym rodzeństwem sprawowały nianie. Ojciec był dla Edwarda bardzo surowy. Przyszły król wspominał później o strachu jaki go ogarniał, gdy szambelan oświadczał: Jego Królewska Mość życzy sobie zobaczyć się z panem w bibliotece. Kiedy mały Edward został przez nianię zaprezentowany swoim rodzicom, rozpłakany chłopczyk nie wywarł na nich pozytywnego wrażenia.
W
1906
r. Edward wstąpił jako kadet do szkoły marynarki w
Osborne
. W
1908
r. został przydzielony do bazy morskiej w
Dartmouth
. Edward dobrze się uczył i miał dobre stopnie ze wszystkich przedmiotów. Wyjątkiem była matematyka. Jego ówcześni wychowawcy opisywali księcia jako mającego przesadną potrzebę podobania się, zjednywania sobie ludzi. W
1911
r. w Dartmouth Edward zapadł na
świnkę
, która szalała wówczas wśród kadetów. Choroba miała u niego wyjątkowo ostry przebieg i później niektórzy stwierdzali w tym przyczynę jego młodocianego i zniewieściałego wyglądu. Świnka może też powodować bezpłodność. Niektórzy (np. Donald Spoto) uważają, że stało się tak w przypadku Edwarda, który miał zdawać sobie sprawę ze swojej bezpłodności i miało to zaważyć na jego decyzji o abdykacji.
Książę Walii
Kiedy w
1910
r. zmarł król Edward VII i ojciec księcia Edwarda został królem Jerzym V, młody Edward automatycznie uzyskał tytuły księcia Kornwalii i księcia Rothesay.
23 czerwca
1910
r. ojciec mianował go księciem Walii i hrabią Chester. Oficjalna inwestytura odbyła się w zamku Caernarfon
13 lipca
1911
r. Po raz pierwszy od
1616
r. (inwestytura księcia
Karola
, późniejszego Karola I) ceremonia odbyła się w Walii, co było pomysłem wpływowego walijskiego polityka,
Davida Lloyda George'a
, podówczas konstabla zamku Caernarfon i
Kanclerza Skarbu
w
liberalnym
rządzie
Asquitha
.
Z ceremonii w Caernarfon Edward zapamiętał śmieszny strój, który musiał założyć na uroczystość – krótkie spodnie z białej satyny, okrągłe nakrycie głowy i średniowieczny płaszcz z czerwonego weluru podbitego gronostajami. Edward uważał ten strój za "niedorzeczne przebranie" i zgodził się go założyć dopiero po burzliwej dyskusji z ojcem.
W
1912
r. Edward przebywał kilka miesięcy w
Paryżu
u markiza de Bretuil, aby doskonalić się w
języku francuskim
. Po powrocie do Wielkiej Brytanii wystąpił z
Royal Navy
i rozpoczął naukę w
oksfordzkim
Magdalen College. Uczelnię opuścił po 3 latach bez żadnego tytułu naukowego. Jego ocena uniwersytecka brzmiała: nigdy nie będzie miał skłonności do książek. Wzorem swojego dziadka Edwarda VII, książę Walii interesował się modą. Pod pewnymi względami wiódł jednak żywot ascety – jadł i spał niewiele, nawet pił bez zakąszania z powodu obsesyjnej obawy przed tyciem.
Kariera w armii
Edward podczas I wojny światowej, ok.
1915
r.
Po wybuchu
I wojny światowej
w
1914
r. Edward wstąpił do Grenadierów Gwardii (Grenadier Guards). Na początku wojny był trzymany z dala od frontu i pozwalano mu jedynie na odwiedzanie szpitali.
29 września
1914
r. o mało nie zginał, kiedy podczas inspekcji oddziałów w
Vermelles
pocisk artyleryjski trafił w jego samochód, zabijając kierowcę. Książę jednak usilnie naciskał, aby przeniesiono go do jednostek frontowych. W końcu udało mu się dopiąć swego. Promowany oficerem, Edward przejawiał w okopach zamiłowanie do ryzyka i pogardę śmierci. Cóż tam moja śmierć, mam czterech braci – mówił.
Minister wojny
,
lord Kitchener
, miał jednak inne poglądy na kwestię życia i śmierci następcy tronu i odwołał Edwarda z linii frontu. Resztę wojny książę spędził w Sztabie Generalnym jako adiutant dowódcy Brytyjskiego Korpusu Ekspedycyjnego,
generała
Johna Frencha
. Wojnę zakończył w
Mons
w
Belgii
, jako
major
przydzielony do sztabu głównego Kanadyjskiego Korpusu Ekspedycyjnego. W
1916
r. otrzymał
Military Cross
, chociaż twierdził, że nań nie zasłużył.
Królewskie obowiązki
Po zakończeniu wojny książę Walii zaczął pasjonować się wyścigami konnymi. Brał nawet udział jako dżokej w steepleache (wyścigach z przeszkodami), ale po pechowym upadku ojciec zabronił mu uprawiania tego sportu. Edward spróbował więc swych sił w lotnictwie i uczył się pilotażu, ale to też spotkało się z zakazem ojca. Król Jerzy V widział syna w roli "nadzwyczajnego ambasadora" Korony i nakazywał mu odwiedzać kolejne kraje brytyjskiego imperium. Na pokładzie HMS Renown podjął w latach
1919
-
1935
16 oficjalnych wizyt w ponad 50 krajach.
Książę nie czuł się dobrze podczas tych podróży. Protokół, oficjalne przemowy, przyjęcia i formalistyka ogromnie mu ciążyły. W swoim dzienniku pisał: Jakaż to niedorzeczność te wizyty oficjalne! I jakie marnotrawstwo czasu!. W latach 20. i 30. stał się jedną z najczęściej fotografowanych osób na świecie, jednak jego samego przerażało niekiedy wręcz religijne uwielbienie tłumów, czasami wręcz starających się go dotknąć jak bożka.
Książę Walii na jeziorze Ontario w Kanadzie
Edward nie lubił oficjalnych przyjęć, przepadał natomiast za ludźmi oryginalnymi i uwielbiał suto zakrapiane imprezy. Podczas pobytu w Wielkiej Brytanii zawsze przejawiał zainteresowanie problematyką gospodarczą, odwiedzał ośrodki przemysłowe i okręgi górnicze.
Romanse
W
1930
r. Jerzy V dał Edwardowi własną rezydencję w
Fort Belvedere
niedaleko
Sunningdale
w hrabstwie
Berkshire
. Tutaj Edward nawiązał wiele romansów. Upodobał sobie starsze od niego mężatki. Wśród nich były m.in. dziedziczka anglo-amerykańskiej fortuny tekstylnej Freda Dudley Ward, amerykańska aktorka filmowa Mildred Harris i lady Furness. Ta ostatnia przedstawiła Edwarda w
1930
r.
Bessie Wallis Simpson
(
19 czerwca
1896
–
24 kwietnia
1986
), żonie biznesmena Ernesta Simpsona i rozwódce. Edward i Wallis spotkali się ponownie w
1931
(pani Simpson została wówczas przedstawiona rodzinie królewskiej) i
1932
r. Księciu przypadła do gustu niezależność Amerykanki i jej bezpośredniość.
Kiedy w
1933
r. lady Furness wyjeżdżała do
Stanów Zjednoczonych
powierzyła Edwarda (którego nazywała "człowieczkiem") opiece pani Simpson. Właśnie wtedy Edward i Wallis zostali kochankami. Królowi Jerzemu nie przypadały do gustu romanse syna. Król często wyrażał obawę, co stanie się, gdy Edward odziedziczy koronę. W roli swojego dziedzica widział młodszego syna,
Alberta, księcia Yorku
, i swoją ulubioną wnuczkę,
Elżbietę
. Powiedział nawet: Mam nadzieję i modlę się do Boga, że mój najstarszy syn Edward nigdy się nie ożeni i nie będzie miał dzieci, a wtedy nic nie będzie stało na przeszkodzie w drodze Bertiego i Lilibet do tronu.
Miłosny związek Edwarda i amerykańskiej rozwódki znalazł się w kręgu zainteresowań specjalnego oddziału londyńskiej policji, która miała za zadanie zbadać prawdziwą naturę ich związku. Zachował się niedatowany raport opisujący wizytę pary w sklepie z antykami. Sprzedawca stwierdził, że dama wydawała się mieć POW (Prince of Wales, książę Walii) całkowicie pod pantoflem. Związek następcy tronu wzbudzał zainteresowanie ówczesnych elit politycznych, i to nie tylko brytyjskich.
Król Edward VIII
Król Jerzy V zmarł w nocy
20 stycznia
1936
r. i książę Walii wstąpił na tron pod imieniem Edwarda VIII. Następnego dnia złamał protokół przypatrując się proklamacji swojej osoby jako króla z okna St. James's Palace w towarzystwie pani Simpson. Był również pierwszym brytyjskim królem, który latał samolotem, kiedy przyleciał z Sandringham do
Londynu
na specjalne posiedzenie Tajnej Rady związane z jego wstąpieniem na tron.
Społeczeństwo brytyjskie wychodziło właśnie z głębokiego kryzysu gospodarczego i wiązało wielkie nadzieje z nowoczesnym i wysportowanym królem, który wolał
jazz
od
dudów
. Edward cieszył się wówczas ogromną popularnością w społeczeństwie, mniejszą jednak w kręgach związanych z IV Rządem Narodowym pod przewodnictwem
konserwatysty
Stanleya Baldwina
. Jego poglądy budziły niepokój rządu. Konsternację powodowały głównie zażyłe stosunki z ambasadorem
III Rzeszy
w Londynie,
Joachimem von Ribbentropem
. Pracownik francuskiej ambasady, Girard de Charbonnières pisał: Czy należy na tej podstawie wnioskować, że przeczuwający to premier postanowił pozbyć się Edwarda VIII, zanim ten zdążyłby zaszkodzić, i że królewski romans z panią Simpson był tylko pretekstem? Nie sądzę, by tak było, niemniej jest rzeczą pewną, że odejście monarchy nie sprawiło rządowi przykrości.
Królowi zarzucano również naruszenie konstytucyjnego obowiązku powściągliwości w kwestiach politycznych. Świadczy o tym reakcja na wypowiedziane w listopadzie
1936
r. podczas wizytacji kopalń w południowej Walii, na widok panującej nędzy, słowa "Trzeba coś zrobić". Króla oskarżano również o dążenia absolutystyczne. Edward później wspominał: nie zamierzałem nic więcej, niż otworzyć okna i wpuścić do szacownej instytucji trochę świeżego powietrza, jakim miałem w zwyczaju oddychać, gdy byłem księciem Walii. Moją skromną ambicją było poszerzenie nieco podstaw monarchii, uwrażliwienie jej na nowe uwarunkowania naszych czasów.
16 lipca
1936
r. miał miejsce zamach na życie króla. Zamachowcem był niezadowolony Irlandczyk, Jerome Brannigan (znany też jako George Andrew McMahon). Miał on zamiar wystrzelić, gdy król wyjedzie konno z Constitution Hill niedaleko pałacu Buckingham. Policja zauważyła jednak rewolwer i obezwładniła niedoszłego zamachowca. Podczas procesu Brannigam twierdził, że do zamachu na króla wynajęła go "zagraniczna władza", a on poinformował o tym planie
MI5
i chciał mu pomóc w ujęciu prawdziwego winowajcy. Sąd nie uwierzył w jego wersję i skazał go na rok więzienia. Obecnie wydaje się, że Brannigam rzeczywiście miał kontakty z MI5, ale nie sposób określić ich charakteru.
Tymczasem pojawiły się plotki mówiące o tym, że król zamierza poślubić panią Simpson, która złożyła już pozew rozwodowy w sądzie w
Ipswich
. Latem
1936
r. król afiszował się z kochanką podczas rejsu po
Morzu Śródziemnym
na pokładzie luksusowego jachtu Nahlin. Na prośbę Edwarda brytyjska prasa powstrzymywała się od komentowania romansu (uważało się wówczas, że nie godzi się gentelmenowi atakować członka rodziny królewskiej, gdy etykieta zabrania mu odpowiadać na ataki), jednak bez skrępowania opisywały go gazety zagraniczne.
27 października
sąd ostatecznie orzekł rozwód Wallis Simpson. Nic już teoretycznie nie stało na przeszkodzie jej małżeństwu z królem. Teoretycznie, gdyż temu związkowi sprzeciwiały się rodzina królewska, opinia publiczna, Kościół i rząd.
Kryzys abdykacyjny
16 listopada
1936
r. Edward zaprosił do pałacu Buckingham premiera Baldwina. Podczas spotkania wyraził chęć poślubienia pani Simpson. Baldwin poinformował króla, że jego związek jest dla niego moralnie nie do zaakceptowania. Małżeństwu króla z dwukrotną rozwódką sprzeciwiał się również Kościół, a Brytyjczycy nie tolerowali myśli o Wallis jako swojej królowej.
Edward zaproponował wówczas
małżeństwo morganatyczne
, ale pomysł ten został odrzucony przez brytyjski gabinet oraz rządy dominiów Korony brytyjskiej. Premierzy
Australii
,
Kanady
i
Południowej Afryki
wyrazili swój stanowczy sprzeciw wobec tego małżeństwa,
Wolne Państwo Irlandzkie
wyraziło swoją obojętność i bezstronność w sprawie królewskiego małżeństwa, natomiast rząd
Nowej Zelandii
, który po raz pierwszy usłyszał wówczas o pani Simpson, wyraził tylko swoje wielkie zdziwienie. Dowiedziawszy się o tym, Edward powiedział, że w Australii nie ma wielu ludzi i nie mają oni nic do powiedzenia w tej kwestii.
Król poinformował Baldwina, że abdykuje, jeżeli nie będzie mógł poślubić swojej wybranki. Podczas spotkania z królem
2 grudnia
1936
r., Baldwin dał mu trzy wyjścia: zrezygnować z małżeństwa z panią Simpson, poślubić ją wbrew stanowisku gabinetu albo abdykować. Jasne było, że Edward nie porzuci myśli o ślubie, z kolei ślub bez zgody ministrów spowodowałby podanie się rządu do dymisji i kryzys konstytucyjny. Król wybrał więc abdykację.
3 grudnia
prasa przerwała milczenie i skrytykowała związek króla. Wallis ukryła się przed dziennikarzami w
Cannes
. Król stracił poparcie społeczeństwa, przeciwko niemu była klasa polityczna. Wprawdzie magnat prasowy,
lord Beaverbrook
, mający poparcie
Churchilla
, zaproponował utworzenie "partii królewskiej" i obronę króla, ale nie miało to znaczenia (pojawił się również pomysł, że w razie utrzymania się Edwarda na tronie i dymisji gabinetu Baldwina nowym premierem zostanie właśnie Churchill).
Dokumenty abdykacyjne król podpisał
10 grudnia
1936
r. w Fort Belvedere. Obecni przy tym byli jego trzej młodsi bracia –
książę Yorku
(jednocześnie następca tronu),
książę Gloucester
i książę Kentu.
11 grudnia
Edward po raz ostatni użył królewskiej prerogatywy i podpisał Królewski Akt o Abdykacji
1936
r. Obowiązywał on tylko w Wielkiej Brytanii. Tego samego dnia Akty o Sukcesji Tronu zostały podpisane przez władze dominiów Korony. Irlandia podpisała Akt Stosunków Zagranicznych dopiero
12 grudnia
.
W nocy
11 grudnia
1936
r. książę Edward wygłosił na falach
BBC
mowę pożegnalną do narodu napisaną z pomocą Churchilla. Wyjaśnił w niej motywy swojej abdykacji. Słynne zdanie z tego przemówienia brzmi: Uwierzcie mi, gdy mówię do was, że uznałem za niemożliwe dźwiganie wielkiego ciężaru odpowiedzialności bez pomocy i wsparcia kobiety, którą kocham.
Zobacz nagranie w serwisie YouTube ze specjalnego wystąpienia Edwarda VIII, odczytującego m.in. to zdanie.
Melodramatyczne przemówienie, zamiast wzbudzić sympatię Brytyjczyków, zabrzmiało w ich uszach drobnomieszczańsko. Społeczeństwo nie wybaczyło królowi opuszczenia państwa dla amerykańskiej rozwódki. Nie okazało więc żalu, gdy
12 grudnia
1936
r. Edward opuścił Anglię na pokładzie HMS Fury i udał się do Australii. Jego następcą został książę Yorku jako król Jerzy VI.
"Kłopotliwy książę Windsoru"
Nadanie tytułu
12 grudnia
1936
r. na swoim pierwszym zebraniu Tajnej Rady, król Jerzy VI oznajmił, że chce aby pierwszą decyzją jego panowania było przyznanie jego bratu tytułu księcia Windsoru i najwyższych klas brytyjskich orderów. Chociaż oficjalne dokumenty zostały podpisane dopiero
8 marca
1937
r., Edward był już od początku określany jako książę Windsoru. Jako książę krwi królewskiej nie mógł on startować do wyborów w
Izbie Gmin
ani też wypowiadać się na tematy polityczne w
Izbie Lordów
.
Jakkolwiek odpowiednie dokumenty datowane na
27 maja
1937
r. przyznawały księciu Windsor tytuł, tytulaturę i atrybuty Królewskiej Wysokości. Zaznaczały od razu, że jego żona i potomkowie, jeśli takowi będą, nie będą miały do nich żadnych praw. Wśród brytyjskich ministrów zdania na temat tytulatury Edwarda były podzielone. Niektórzy uważali, że pani Simpson, jako żona Edwarda, powinna otrzymać wszystkie tytuły związane z godnością żony księcia krwi królewskiej. Z kolei inni argumentowali, że Edward zrzekając się tronu utracił prawo do wszystkich tytułów.
14 kwietnia
1937
r. Prokurator Generalny sir
Donald Somervell
przedstawił
ministrowi spraw wewnętrznych
sir
Johnowi Simonowi
memorandum podsumowujące poglądy jego samego, parlamentarnego radcy sir Granville'a Rama i Lorda Adwokata T.M. Coopera:
- Zgadzamy się z tym, że książę Windsoru nie powinien mieć pretensji do tytułu Królewskiej Wysokości. Innymi słowy, nic nie stoi na przeszkodzie, aby decyzja Króla o abdykacji spowodowała usunięcie go listy posiadających prawa do królewskich tytułów
- Kwestia ta musi być jednak rozważona przy wzięciu pod uwagę tego, czego powody są jak najbardziej usprawiedliwione, a mianowicie królewskiej zgody i chęci przyznania bratu tytułu Królewskiej Wysokości
- Doszliśmy także do wniosku, że nie ma żadnych podstaw prawnych do przyznania analogicznego tytułu żonie księcia Windsoru. Naszym zdaniem prawo do nadawania tego tytułu jest prerogatywą Króla, który może je nadawać lub nie, w zależności od sytuacji
Książę Windsoru poślubił panią Simpson w prywatnej ceremonii
3 czerwca
1937
r. w Chateau de Candé, niedaleko
Tours
we
Francji
. Kiedy Kościół Anglii odmówił uznania tego małżeństwa, proboszcz z hrabstwa
Durham
, wielebny Robert Anderson Jardine, zaoferował gotowość do udzielenia ślubu, co książę z radością przyjął. Edward chciał zaprosić na ślub swoich braci, książąt Gloucester i Kentu, oraz kuzyna, lorda
Louisa Mountbattena
, ale Jerzy VI kategorycznie zabronił komukolwiek z rodziny królewskiej uczestniczenia w tej ceremonii. Również w kolejnych latach Edward i jego żona byli traktowani przez rodzinę królewską z dużym dystansem. Książę Windsoru otrzymał też zakaz pojawiania się na dworze królewskim.
Konflikt wobec tytułu Królewskiej Wysokości był pierwszym, jaki wybuchł o osobę byłego króla. Kolejny dotyczył spraw finansowych. Rząd odmówił umieszczenia księstwa Windsoru na liście cywilnej. Książę utrzymywał się więc z pensji płaconej mu przez brata. Zakończyło się to jednak, kiedy Edward zażądał większej stawki. Spowodowało to pogorszenie się relacji Edwarda z resztą rodziny królewskiej. Pokłócił się również z własną matką, pisząc do niej w
1939
r., że dalsza normalna korespondencja między nami jest niemożliwa. Nastąpiło również zerwanie kontaktów z bratem. W pierwszych dniach panowania Jerzego VI, Edward telefonował prawie codziennie, domagając się pieniędzy i tytułu Królewskiej Wysokości dla jego żony. Telefony te irytowały króla Jerzego i zakazał połączeń z bratem.
Książę sądził początkowo, że będzie mógł wrócić do Wielkiej Brytanii po roku lub dwóch latach spędzonych na wygnaniu we Francji. Jednak król Jerzy VI (z poparciem swojej matki i żony, królowej
Elżbiety
) zagroził mu sankcjami, jeśli pojawi się na Wyspach bez pozwolenia. Król i królowa musieli jednak wypłacać Edwardowi dochody z zamku
Balmoral
i Sandringham House, które Edward odziedziczył po swoim ojcu, Jerzym V i które nie przypadły Jerzemu VI automatycznie po abdykacji brata.
Nazistowskie sympatie
Edward jeszcze jako książę Walii utrzymywał serdeczne kontakty z niemieckim ambasadorem Leopoldem von Hoech. Gdy objął tron, ambasador wypowiadał się, że według niego nowy król wykazywał wiele sympatii dla narodu niemieckiego, w przeciwieństwie do poprzednika. Jak się okazało ambasador był niemieckim szpiegiem i dzięki tej znajomości zdobywał wiele danych dla rosnącej w siłę III Rzeszy. Wydaje się prawdopodobne, że wkroczenie Niemiec do zdemilitaryzowanej Nadrenii w 1936 roku, które nastąpiło właśnie w okresie panowania Edwarda na tronie Brytyjskim, powiodło się między innymi dzięki tym informacjom.[1] W
1937
r. księstwo Windsoru odwiedzili
Niemcy
(wbrew zdaniu brytyjskiego rządu) i spotkali się z
Hitlerem
w
Berchtesgaden
. Wizyta była szeroko komentowana przez niemieckie media. Rozmowa z Hitlerem trwała godzinę, odbyła się po niemiecku w serdecznej atmosferze. Książę zapewniał później, że nie rozmawiano o sprawach politycznych, a wizyta miała na celu zgłębianie problematyki społecznej, m.in. taniego budownictwa mieszkaniowego. Książę jednak został przyłapany na wykonywaniu nazistowskiego pozdrowienia.
Następnie para książęcia osiadła we Francji. Kupili tam pałac La Croë na
Lazurowym Wybrzeżu
. Kiedy we wrześniu
1939
r. wybuchła
II wojna światowa
książę podjął starania o powrót do Wielkiej Brytanii i zgłosił gotowość służenia ojczyźnie na każdej placówce, na którą skieruje go król. Jerzy wyraził zgodę na przyjazd brata do Londynu. Księcia przywiózł lord Moutbatten na pokładzie HMS Kelley. Jednak Edwarda natychmiast odesłano do Francji, gdzie jako
generał
-
major
został przydzielony do Brytyjskiej Misji Wojskowej w
Vincennes
.
W lutym
1940
r. niemiecki ambasador w
Hadze
, hrabia Zech, ogłosił, że książę Windsoru był przyczyną ujawnienia alianckich planów obrony
Belgii
. Podczas niemieckiej ofensywy w maju
1940
r. książę z żoną uciekli na południe, na początku do
Biarritz
, a w czerwcu
1940
r. do Hiszpanii. W lipcu przenieśli się do
Lizbony
, gdzie zamieszkali u bankiera o nazistowskich sympatiach.
Pronazistowskie sympatie księcia i jego gotowość do negocjacji pokojowych z Hitlerem, skłoniły brytyjskie władze do wysłania księcia jak najdalej od miejsca politycznych wydarzeń. W sierpniu premier Churchill mianował księcia
gubernatorem Bahamów
. Zanim Edward odpłynął z Lizbony, próbował go porwać niemiecki wywiad, aby ponownie ogłosić go królem. Jednakże kierujący akcją
Reinhard Heydrich
, starając się dostać jak najszybciej do portu, zderzył się z ciężarówką.
17 sierpnia
1940
r. książę Windsoru z żoną przybyli na
Bahamy
.
Książę Windsoru w
1945
r.
Książę Windsoru zostając gubernatorem stał się jednocześnie pierwszym monarchą, którą sprawował cywilną funkcję polityczną. Nie lubił swojego stanowiska, a jego metody uważane były za rasistowskie. Wyspy opisywał jako "trzeciorzędną brytyjską kolonię". Pozostał jednak na tej pozycji do
1945
r. W
1943
r. chciał opuścić swoją placówkę, ale kiedy Churchill zaproponował mu stanowisko
gubernatora Bermudów
, książę zdecydował się jednak pozostać na Bahamach. Z urzędu ustąpił ostatecznie
15 marca
1945
r.
Austriacki ambasador, który był przyjacielem Jerzego V wierzył, że Edward podziwiał nazizm i był zagorzałym antykomunistą, a także, że opowiadał się za sojuszem z Niemcami. Pamięć Edwarda o "niekończących się scenach koszmaru" I wojny światowej miała skłaniać go do polityki ustępstw na rzecz zachowania pokoju. Hitler uznawał Edwarda za przyjaznego nazistowskim Niemcom i miał powiedzieć, że jego (tzn. Edwarda) abdykacja była dla nas wielką stratą. Wielu historyków uważa, że Hitler przygotowywał przywrócenie tronu Wielkiej Brytanii Edwardowi, który miał ustanowić faszystowskie rządy w Wielkiej Brytanii.
Uważa się, że książę (a zwłaszcza księżna) sympatyzowali z nazizmem przed II wojną i podczas jej trwania, a decyzja Edwarda o pozostaniu na Bahamach miała służyć ukryciu tych sympatii. W
1940
r. książę powiedział: W ciągu ostatnich 10 lat Niemcy całkowicie zmieniły się jako społeczeństwo. Kraje, które nie potrafią samodzielnie dokonać takiej przemiany, winny poddać się polityce Niemiec. Podczas okupacji Francji książę poprosił wojska niemieckie o ochronę jego francuskich posiadłości, prośba ta została spełniona. Brytyjskie
Foreign Office
wyraziło swój sprzeciw, kiedy para książęca planowała rejs na jachcie szwedzkiego magnata, Axela Wenner-Grena, którego amerykański wywiad niesłusznie uważał za bliskiego przyjaciela
Hermanna Göringa
.
Lord Caldecote
pisał do Churchilla tuż przed wyjazdem księcia na Bahamy, że książę znany z pronazistowskich sympatii może stać się centrum intryg.
W kwietniu
1941
r. Niemcy rozpowszechnili plotkę, że
prezydent
Roosevelt
nakazał nadzór policyjny pary książęcej, kiedy ta odwiedzała
Palm Beach
na
Florydzie
. Były książę wirtemberski (który był mnichem w amerykańskim klasztorze) poinformował
FBI
, że księżna jest kochanką ambasadora von Ribbentropa, pozostaje z nim w bliskich stosunkach i wciąż przesyła mu tajne informacje.
Po wojnie książę napisał w swoich pamiętnikach, że podziwiał Niemców, ale zaprzeczył pronazistowskim sympatiom. O Hitlerze napisał: Führer uderzył mnie swoją niecodzienną osobowością, swoją teatralną postawą i narzucającą się prezencją.
Po II wojnie światowej
Pod koniec lata
1945
r. Edward udał się do Londynu by przedyskutować warunki swojego powrotu. Król Jerzy zdecydowanie jednak odmówił księżnej wstępu na dwór. Edward wraz z żoną zdecydowali się więc zamieszkać w Paryżu przy bulwarze Sucheta, gdzie francuski rząd podarował im mieszkanie. Edward zaczął pisać pamiętniki, które zostały wydane w
1951
r. pod tytułem Wspomnienia pewnego króla. W
1953
r. Edward i Wallis przeprowadzili się do domku przy Lasku Bulońskim wynajętym od władz Paryża. Tam spędzili najbliższe lata, urozmaicane podróżami do
Nowego Jorku
i
Marbelli
w Hiszpanii. Książę czasami wybierał się do Anglii. Zatrzymywał się wtedy w Clardige. Uczestniczył w pogrzebie swojego brata Jerzego VI w
1952
r., ale na koronację bratanicy,
Elżbiety II
, rok później nie został zaproszony.
Książę Windsoru podczas spotkania z prezydentem Nixonem w
1970
r.
Elżbieta objąwszy tron postanowiła zawiesić wypłatę rocznej renty dla stryja. Tymczasem para książęca pojawiła się w programie Edwarda R. Murrowa Person to Person. Złożyła również wizytę prezydentowi
Eisenhowerowi
w
1955
r. W
1970
r. pojawiła się w 50-minutowym wywiadzie dla
BBC
. W tym samym roku zostali zaproszeni do
Białego Domu
przez prezydenta
Nixona
w podzięce za przyjęcie go w Paryżu w latach 60., gdy jego kariera polityczna załamała się.
W
1964
r. Sunday Times rozpoczyna kampanię na rzecz powrotu księstwa Windsoru do Wielkiej Brytanii, potępiając anachroniczne postępowanie pałacu Buckingham wobec byłego króla "skazanego za zbrodnię miłości". W Izbie Gmin konserwatyści domagali się powrotu byłego króla. Królowa Elżbieta była jednak nieugięta. Nigdy nie uznała też księżnej Windsoru, co samej zainteresowanej nie przeszkadzało. Dopiero w marcu
1965
r., kiedy książę był operowany w Londynie z powodu odklejenia siatkówki, bratanica odwiedziła go
10 marca
i zgodziła się na obecność księżnej Wallis. W następnych latach księstwo Windsoru regularnie odwiedzali Anglię. Po raz ostatni miało to miejsce w
1968
r. podczas pogrzebu
Mariny, księżnej Kentu
.
Mimo wyglądu młodzieńca, książę Edward był wtedy już starym człowiekiem, wyniszczonym przez długotrwałe palenie i picie. Jego życie towarzyskie umierało, a sam książę zaczął interesować się ogrodnictwem. W listopadzie
1971
r. został u niego wykryty rak gardła w stanie tak zaawansowanym, że operacja była już bezcelowa. Królowa Elżbieta wykorzystała oficjalną wizytę w Paryżu i odwiedziła stryja
19 maja
1972
r. w Bagateli.
29 maja
1972
r. książę umarł w ramionach swojej żony szepcąc: "Kochanie...". Został pochowany podczas prywatnej ceremonii we Frogmore niedaleko Windsoru. Z okazji jego pogrzebu księżna Windsoru zatrzymała się w pałacu Buckingham. Zmarła w
1986
r. i została pochowana obok męża.
Dziedzictwo
- Życie Edwarda zostało opisane w trylogii
Robertsona Daviesa
. Jeden z jej bohaterów, Boy Staunton, darzy podziwem Edwarda VIII, spotyka się z nim i przyjmuje jego imię.
- Edward pojawia się również w książce The Leader Guy Waltersa, która przedstawia alternatywną wersję historii, gdzie Edward pozostaje królem, a Wallis Simpson zostaje królową. Rządzą razem powojenną faszystowską Anglią i są sprzymierzeni z Hitlerem, ale walczy z nimi główny bohater książki, kapitan James Armstrong.
- Jest jeszcze książka Hannah Green pt. I Never Primised You a Rose Garden.
- Piosenka
calypso
pt. Edward VIII autorstwa
trynidadczyka
Lorda Caressera z
1937
r.
- W kreskówce z
1963
r. Królik Bugs wspomina, że był krawcem księcia Windsoru
- film telewizyjny The Woman I Love z
Richardem Chamberlainem
w roli Edwarda
- miniserial Edward and Mrs. Simpson z
1978
r. z
Edwardem Fox
w roli Edwarda
- W
2006
roku ukazała sie książka Martina Allena pt. "Tajny Układ – Jak książę Windsoru zdradził aliantów" w której autor szczegółowo opisuje kontakty księcia z Niemcami w 1939 roku oraz publikuje fotokopie listu księcia do Hitlera.
Tytuły
-
1894
-
1898
: Jego Wysokość (His Highness) Książę Edward of York (z Yorku)
-
1898
-
1901
: Jego Królewska Wysokość (His Royal Highness) Książę Edward of York
-
1901
: Jego Królewska Wysokość Książę Edward of Cornwall (z Kornwalii)
-
1901
-
1910
: Jego Królewska Wysokość Książę Edward of Wales (z Walii)
-
1910
Jego Królewska Wysokość Książę Kornwalii (The Duke of Cornwall)
-
1910
-
1936
: Jego Królewska Wysokość
Książę Walii
(The Prince of Wales)
- w Szkocji:
1910
-
1936
: Jego Królewska Wysokość Książę Edward, Książę Rothesay (Duke of Rothesay)
-
1936
: Jego Królewska Mość Król (The King)
i, okazjonalnie, poza Zjednoczonym Królestwem, i z szacunku w Indiach
-
1936
: Jego Cesarska Mość Król-Cesarz (The King-Emperor)
-
1936
-
1937
: Jego Królewska Wysokość Książę Edward (The Prince Edward)
-
1937
-
1972
: Jego Królewska Wysokość Książę Windsoru (The Duke of Windsor, używany bezpośrednio po abdykacji)
Bibliografia
- Michael Bloch, The Duke of Windsor's War, wyd. Weidenfeld and Nicolson, Londyn,
1982
r.,
- Frances Donaldson, Edward VIII, wyd. Weidenfeld and Nicolson, Londyn,
1974
r.,
- Philip Ziegler, King Edward VIII: The official biography, Nowy Jork,
1991
r.,
Przypisy
- ↑ Wiliam Breuer: Tajne epizody II Wojny Światowej. Wyd. III. Warszawa: 2010, s. 24.