Pasmo Brzanki, nazywane także Pasmem Brzanki i Liwocza - pasmo górskie na
Pogórzu Ciężkowickim
, pomiędzy dolinami
Białej dunajcowej
i
Wisłoki
. Najwyższymi wzniesieniami Pasma Brzanki są
Liwocz
(562 m n.p.m.) - jednocześnie najwyższy szczyt Pogórza Ciężkowickiego i
Brzanka
(534 m n.p.m.).
Pasmo Brzanki rozpoczyna się na zachodzie w okolicy wsi
Lubaszowa
i
Siedliska koło Tuchowa
(
przysiółek
Zabiele) i ciągnie równoleżnikowo poprzez wzniesienia:
Morgi
(453 m n.p.m.), z odgałęzieniem na południe w postaci grzbietu
Nosalowej
(365 m n.p.m.), Brzankę,
Ostry Kamień
(527 m n.p.m.),
Kamionkę
(517 m n.p.m.),
Gilową Górę
(506 m n.p.m.),
Wisową
(409 m n.p.m.),
Rysowany Kamień
(427 m n.p.m.), Mały Liwocz (463 m n.p.m.) i Liwocz aż do miejscowości
Kołaczyce
w dolinie Wisłoki na wschodzie.
53,5% Pasma Brzanki zajmują lasy[1]. W dolnych częściach dominują
lasy mieszane
sosnowo
-
dębowe
, z domieszką
jodły
i
buku
. Na szczytach najwyższych wzniesień wykształcił się zespół roślinny
żyznej buczyny karpackiej
.
W 1995 roku Pasmo Brzanki zostało objęte
ochroną
pod postacią
Parku Krajobrazowego
.
Pasmo Brzanki pokryte jest siecią znakowanych
szlaków turystycznych
:
Poniżej wierzchołka Brzanki znajduje się
schronisko turystyczne
:
Bacówka na Brzance
, zbudowane w 1981 roku jako
schronisko
turystyki kwalifikowanej przez
PTTK
. Obecnie bacówka znajduje się w rękach prywatnych.
Przypisy
Bibliografia