Randy Ferbey (ur.
30 maja
1959
w
Edmonton
),
kanadyjski
curler
. Jest uznawany za jednego z najlepszych graczy na świecie, jest czterokrotnym
mistrzem świata
, 6-krotnie wygrywał
the Brier
i 8 razy mistrzostwa Alberty[1]. Ferbey jako kapitan w swojej drużynie występuje na pozycji trzeciego.
Randy Frebey zaczął grać w curling w
1973
, w latach 1985 i 1986 jako kapitan drużyny zdobył mistrzostwo Alberty mikstów[2], na mistrzostwach Kanady drużyn mieszanych nie odniósł sukcesów. Po raz pierwszy wystąpił na
mistrzostwach Kanady
w 1987, zespół Pata Ryana, w którym Ferbey grał na pozycji trzeciego, zajął 4. miejsce[3]. Rok później w Round Robin Alberta nie przegrała żadnego z 11 meczów i bezpośrednio zakwalifikowała się do finału, w którym wynikiem 8:7 pokonała
Saskatchewan
(Eugene Hritzuk)[4]. Na
MŚ 1988
drużyna Pata Ryana w fazie grupowej nie została pokonana, z 1. miejsca dotarła do finału, gdzie przegrała z Norwegią (Eigil Ramsfjell) 4:5[5]. Drużyna Pata Ryana w niezmienionym składzie obroniła tytuł mistrzowski w 1989, w finale pokonując
Kolumbię Brytyjską
(
Rick Folk
) 3:2[6]. Po rundzie grupowej
Mistrzostw Świata 1989
z bilansem 6-3 Kanada zajmowała 3. miejsce, w półfinale pokonała Szwecję 4:3. Randy Ferbey zdobył swój pierwszy tytuł mistrza świata po wygranej 5:4 nad Szwajcarami (Patrick Hürlimann)[7].
W
1990
Ferbey opuścił drużynę Ryana i próbował zakwalifikować się z nowym zespołem do the Brier. Obok Ferbeya grali tam Don Walchuk, Pat McCallum i Greg Muzechka. Nowy zespół nie osiągnął większego sukcesu. Ferbey w sezonie 1994/1995 grał w zespole Brada Hannah. W 1996 ponownie związał się z drużyną Pata Ryana, który powrócił z Kolumbii Brytyjskiej. Rok później postanowił samodzielnie skompletować zawodników, Randy obrał od tego czasu pozycję trzeciego, na czwartej pozycji nieprzerwanie występuje David Nedohin,
Carter Rycroft
początkowo był drugi jednak w sezonie 1998/1999 był otwierającym a jego miejsce na 2. pozycji zajął Scott Pfeifer. W drugiej połowie 1999 miejsce Rycrofta, który odszedł do
Kevina Martina
, zajął Marcel Rocque, w takim składzie Randy Ferbey gra do dziś.
Do 2001 zespół nie mógł przejść przez rywalizację w prowincji, w 2001 Ferbey po raz pierwszy jako skip wygrał mistrzostwa Alberty i wystąpił na the Brier. Do półfinałów Mistrzostw Kanady 2001 Alberta awansowała z 1. miejsca, w półfinale zmierzyła się z Ontario (Wayne Middaugh) pokonując je 8:6. Alberta wygrała całe mistrzostwa pokonując w finale Manitobę (Kerry Burtnyk) 8:4[8]. Na
mistrzostwach świata
w Lozannie zespół Ferbeya przegrał w półfinale ze Szwajcarią 5:6 a później w małym finale z Norwegią 9:10[9]. Rok później zespół Randy'ego Ferbeya powtórzył krajowy sukces i w finale the Brier 2002 pokonał 9:4
Johna Morrisa
z
Ontario
[10]. Na drodze do finału
MŚ 2002
Kanada pokonała w półfinale Stany Zjednoczone 10:6. Zespół zdobył tytuł mistrzów świata po wygranej 10:5 nad Norwegami (
Pål Trulsen
)[11]. W 2003 Randy Ferbey obronił tytuł mistrzowski zarówno w Kanadzie jak i na świecie. W finale rozgrywek krajowych pokonał gospodarzy turnieju,
Nową Szkocję
(Mark Dacey) 8:4[12]. Trzeci tytuł mistrzów świata Ferbey zdobył pokonując
szwajcarską
drużynę
Ralpha Stöckliego
10:6.
Podczas Nokia Brier 2004 w Round Robin Alberta zajęła 2. miejsce z bilansem 10-1, jedyną porażką był mecz z Nową Szkocją. W meczu 1-2 Page playoff Ferbey pokonał Nową Szkocję 10:6 i ponownie spotkał się z nią w finale, tam jednak Mark Dacey zrewanżował się za porażkę rok wcześniej i Alberta przegrała 9:10, w ostatnim endzie tracąc 3 kamienie[13]. W następnym roku w finale mistrzostw kraju ponownie zmierzył się z Nową Szkocją, był to jednak zespół Shawna Adamsa, w tym meczu Ferbey wygrał 5:4. W
2005
Kanadyjczycy byli gospodarzami
mistrzostw świata
. Zespół Ferbeya Round Robin zakończył bilansem 8-3 wraz z pięcioma innymi reprezentacjami. W tie-breaker pokonał Finów (
Markku Uusipaavalniemi
) 9:5, w meczu 3-4 Norwegów (Paal Trulsen) 7:6. Półfinał zakończył się także wygraną Kanadyjczyków, pokonali wówczas Niemców (
Andreas Kapp
) 8:6, w finale Kanadyjczycy po roku przerwy odzyskali tytuł mistrzów świata, wysoko (11:4) pokonali Szkotów (
David Murdoch
)[14].
Od 2006 zespół Randy'ego Frebeya nie wywalczył tytułu mistrza Alberty, w
Boston Pizza Cup 2008
i
Boston Pizza Cup 2009
w finale przegrywał z
Kevinem Martinem
, odpowiednio 3:7 i 5:8. W rozgrywkach World Curling Tour Ferbey zmierzył się 34 razy z Martinem, wygrał 10 spotkań z czego 3 w 2009[15]
W grudniu 2009 Ferbey rywalizował w
Canadian Olympic Curling Trials 2009
o możliwość reprezentowania Kanady na
Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010
. Zajął tam 5. lokatę. Pomimo nieobecności
Kevina Martina
na
Boston Pizza Cup 2010
, Ferbey nie będzie reprezentował Alberty na
Tim Hortons Brier 2010
. W finale podobnie jak dwukrotnie wcześniej przegrał z
Kevinem Koe
(5:7)[16].
Wraz z końcem sezonu 2009/10, po 12 latach wspólnej gry, drużyna złożona z Ferbeya, Nedohina, Pfeifera i Rocque'a, rozpadnie się[17]. Trójka kolegów Ferbeya z zespołu zdecydowała zrobić przerwę w karierze curlingowej, natomiast sam Ferbey dołączył do drużyny
Brada Gushue
.
Wielki Szlem
- Legenda
A | = nie uczestniczył |
x | = nie zakwalifikował się do fazy finałowej |
QF | = ćwierćfinał |
SF | = półfinał |
F | = finał |
W | = zwycięstwo |
---|
Drużyna
| Czwarty | Trzeci | Drugi | Otwierający |
---|
2010 |
Brad Gushue
| Randy Ferbey | Mark Nichols | Ryan Fry |
1999/2010 | David Nedohin | Randy Ferbey | Scott Pfeifer | Marcel Rocque |
1998/1999 | David Nedohin | Randy Ferbey | Scott Pfeifer |
Carter Rycroft
|
1997/1998 | David Nedohin | Randy Ferbey |
Carter Rycroft
| Pat McCallum |
1996/1997 | Pat Ryan | Ed Lukowich | Randy Ferbey | Merv Bodnarchuk |
1994/1995 | Brad Hannah | Randy Ferbey | Pat McCallum | Rich Vurko |
1990 | Randy Ferbey | Don Walchuk | Pat McCallum | Greg Muzechka |
1988/1989 | Pat Ryan | Randy Ferbey | Don Walchuk | Don McKenzie |
1987 | Pat Ryan | Randy Ferbey | Don Walchuk | Roy Hebert |
Drużyna mikstowa |
1986 | Randy Ferbey | Penny Ryan | Pat Ryan | Wendy Bain |
1985 | Randy Ferbey | Michelle Solinger | Don Bartlett | Wendy Bain |
Przypisy