Pomnik Abd ar Rahmana I w Almuñécar
Abd ar-Rahman I, Abd Ar-Rahman ibn Mu'awiya ibn Hisham ibn Abd al-Malik, عبد الرحمن الداخل (ur.
731
w Damaszku, zm.
788
w Kordobie) -
emir
al-Andalus
w latach
756
-
788
, założyciel dynastii
Umajjadów kordobańskich
Był wnukiem
kalifa
damasceńskiego
Hiszama. Jako jeden z nielicznych z rodu Umajjadów i jedyny jako męski członek rodu przeżył
masakrę
zgotowaną jego rodzinie przez dynastię
Abbasydóww
roku
750
. Uciekł do
Maghrebu
i w
755
roku osiadł w
Ceucie
gdzie dzięki poparciu
Berberów
stanął na czele armii arabskiej stacjonującej w
Elwirze
i Jaen.
Wykorzystując niechęć
Jemenitów
do
gubernatora
al-Andalus
wywołał przeciwko niemu powstanie, które zakończyło się zwycięstwem Abd ar-Rahmana nad
Gwadalkiwirem
w
756
roku.
W
756
roku przyjął tytuł emira i opanował
Kordobę
. W
764
roku zdobył
Toledo
. Stłumił
bunty
i wymordował swoich przeciwników politycznych sympatyzujących z
kalifatem
Abbasydów. W
777
roku w bitwie pod
Saragossą
zwyciężył
Karola Wielkiego
i zmusił go do odwrotu z
Hiszpanii
.
Po umocnieniu swojej pozycji na
Półwyspie Iberyjskim
zrzucił zwierzchnictwo
Al-Mansura
. Wykonał wtedy symboliczny gest pogardy dla kalifa bagdadzkiego przysyłając mu w
763
roku głowę zabitego z jego rozkazu lojalnego Abbasydom gubernatora al-Andalus, al-Ala ibn Mugita.
Zorganizował sprawną, dobrze zorganizowaną i wyćwiczoną armię, która miała pozwolić Umajjadom w przyszłości odzyskać tytuł kalifa. W Kordobie ufundował wiele budowli, które uczyniły to miasto największym w regionie. W jego czasach wzniesiono potężne
mury miejskie
,
most
na Gwadalkiwirze, pałac Munjat ar-Rusafa i Wielki Meczet zwany
Mezquita
.
W utworzonym przez siebie państwie był tolerancyjny wobec
chrześcijan
i
Żydów
. W początkowym okresie swoich rządów skonfiskował jednak wszystkie majątki należące do
kościoła katolickiego
.
Jego następca został jego syn
Hiszam I
.
Zobacz też
Bibliografia
- Słownik władców świata. Kraków 2005.