Położenie Ziemi Franciszka Józefa
Ziemia Franciszka Józefa (
ros.
Земля Франца-Иосифа, niem. Franz-Joseph-Land) – rosyjski
archipelag
w północno-zachodniej części
Morza Barentsa
. Administracyjnie należy do
obwodu archangielskiego
.
Archipelag został odkryty w
1873
roku przez austriacką ekspedycję naukową Juliusa von Payera i Karla Weyprechta na okręcie "Tegetthoff". Ekspedycja ta była poprzedzona badaniami naukowymi
Piotra Kropotkina
, który w referacie z 1871 roku zawarł teoretyczne dowody na istnienie nieznanego archipelagu[1]. Otrzymał on imię cesarza Austrii i króla Węgier
Franciszka Józefa I
.
W skład archipelagu wchodzi 191 wysp, których łączna powierzchnia wynosi 16 134 km². Wśród nich sześć największych wysp to[2]:
Ponadto archipelag zawiera 20 średnich wysp i 135 mniejszych.
Wyspy
archipelagu
Ziemi Franciszka Józefa pokryte są niskimi pasmami górskimi zbudowanymi głównie ze skał
bazaltowych
. Większą część powierzchni wysp zajmują pokrywy lodowe.
Granica wiecznego śniegu
przebiega stosunkowo nisko, bo na wysokości 100-300 m n.p.m. Najwyższy punkt wysp sięga 620 m n.p.m. (na остров Винер-Нëйштадт)
Klimat jest bardzo surowy. Średnie zimowe temperatury spadają poniżej -30 °C. Szatę roślinną na obszarach nie zajętych przez
lodowce
tworzy bardzo skąpa
tundra
. Faunę wysp stanowią
niedźwiedzie polarne
,
lisy polarne
,
płetwonogie
i ptaki morskie.
Według najszerzej przyjętej definicji granic
Europy
, Ziemia Franciszka Józefa jest jej częścią, a na
Wyspie Rudolfa
znajduje się najdalej na północ (81°54' N) wysunięty punkt Europy.
Przypisy