Stanisław Szczur (ur.
1955
) – polski historyk
mediewista
, profesor doktor habilitowany, do 2006 wykładowca na
Uniwersytecie Jagiellońskim
, ekspert w zakresie
inkunabułów
i
starodruków
.
Życiorys
W 1991 na podstawie pracy Traktaty międzypaństwowe Polski piastowskiej uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie historii, specjalność archiwistyka[1]. W 1999 został mianowany profesorem nauk humanistycznych[2].
Był pracownikiem
Instytutu Historii
na
Wydziale Historii
Uniwersytetu Jagiellońskiego
. Pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Komitetu Nauk Historycznych
Polskiej Akademii Nauk
. Z ramienia Uniwersytetu Jagiellońskiego zasiadał w Senacie
Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Przemyślu
[3].
Zajmował się historią Polski i historią powszechną późnego średniowiecza. Napisał podręcznik akademicki Historia Polski. Średniowiecze, a także był współredaktorem naukowym książki Piastowie. Leksykon biograficzny[4]. W 1998 został laureatem subsydium profesorskiego programu MISTRZ
Fundacji na rzecz Nauki Polskiej
[5].
Wielokrotnie współpracował z policją w sprawach dotyczących kradzieży ksiąg. Jego zasługą było m.in. odnalezienie kilkunastu starodruków skradzionych z
Biblioteki Jagiellońskiej
[6].
W lutym 2006 został zatrzymany pod zarzutem kradzieży XV- i XVI-wiecznych starodruków z Biblioteki
Wyższego Seminarium Duchownego w Sandomierzu
. W momencie zatrzymania miał przy sobie osiem pochodzących z niej i nielegalnie wyniesionych
inkunabułów
i
starodruków
. W toku
śledztwa
Szczur przyznał się do winy. 1 września 2006 w trybie administracyjnym został zwolniony z Uniwersytetu Jagiellońskiego[6]. Śledztwo w sprawie kradzieży książek zostało zakończone na początku grudnia.
Prokuratura
ustaliła, że Szczur na przestrzeni trzech lat (od 2003 do 2006) ukradł łącznie – według różnych źródeł – ponad 70[6] lub blisko 90[7] cennych woluminów, w tym m.in. Lunarium Bernarda Granollachsa z 1498 oraz dwa starodruki z 1516. Łączna wartość dzieł została oszacowana na co najmniej 875,6[6] lub 900[7] tys. zł. Oprócz kradzieży Szczur został oskarżony także o niszczenie niektórych pozycji poprzez wyrywanie i wycinanie z nich stron[6].
Po sporządzeniu
aktu oskarżenia
na początku grudnia Szczur zgłosił wniosek o wydanie
wyroku
skazującego bez przeprowadzenia
rozprawy
.
Sąd
przychylił się do wniosku oskarżonego i skazał go na karę trzech lat
pozbawienia wolności
z
warunkowym zawieszeniem jej wykonania
na okres pięciu lat próby i 72 tys. zł
grzywny
. Na Szczura nałożono także obowiązek naprawienia szkody w wysokości 91,7 tys. zł i obciążono go kosztami postępowania wynoszącymi 30 tys. zł[7]. W uzasadnieniu sąd zwrócił uwagę na fakt, że oskarżony podjął współpracę z organami ścigania i pomógł w odzyskaniu zaginionych woluminów. Dzięki jego pomocy udało się także zatrzymać i postawić zarzuty znanemu krakowskiemu
antykwariuszowi
[6]. Wyrok jest prawomocny[8].
Wybrane publikacje
- Traktaty międzypaństwowe Polski piastowskiej, 1990, – rozprawa habilitacyjna.
- Annaty Papieskie w Polsce w XIV wieku, 1998, .
- Papież Urban V i powstanie Uniwersytetu w Krakowie w 1364 r., 1999, .
- Historia Polski. Średniowiecze, 2002, .
Przypisy
- ↑
Prof. dr hab. Stanisław Szczur
. nauka-polska.pl. [dostęp 2009-12-06].
- ↑
Dokumenty. Nominacje profesorskie
. kbn.icm.edu.pl. [dostęp 2009-12-06].
- ↑
Władze uczelni
. pwszprzemysl.edu.pl. [dostęp 2009-12-06].
- ↑
Stanisław Szczur
. wydawnictwoliterackie.pl. [dostęp 2009-12-06].
- ↑
Laureaci: Edycja 1998 – Nauki humanistyczne i społeczne
. fnp.org.pl. [dostęp 2009-12-06].
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 6,5 wys, PAP:
Więzienie w zawieszeniu dla profesora UJ za kradzież starodruków
. gazeta.pl, 2007-02-02. [dostęp 2009-12-06].
- ↑ 7,0 7,1 7,2 sid:
Wyrok za kradzież inkunabułów
. gazeta.pl, 2007-02-02. [dostęp 2009-12-06].
- ↑ PAP:
Świętokrzyskie: Wyrok wobec profesora UJ – prawomocny
. money.pl, 2007-02-16. [dostęp 2009-06-17].