Śladów –
wieś
w
Polsce
położona w
województwie mazowieckim
, w
powiecie sochaczewskim
, w
gminie Brochów
.
Wieś rzędowa położona po południowej stronie Wisły. Zabudowania wzdłuż drogi w linii wschód-zachód.
Dobrze zachowane elementy tradycyjnego krajobrazu kulturowego - rozłogi pól, sztuczne nasadzenia. Praktycznie całkowicie nowa zabudowa, jedynie z jednym powstałym przed 1945 r. domem.
W latach 1975-1998
miejscowość położona była w
województwie warszawskim
.
Historia
Wieś wzmiankowana po raz pierwszy w 1427 r.
Osadnicy holenderscy
osadzeni w osadzie pod koniec
XVIII
w. zarówno po północnej stronie drogi prowadzącej z Nowego Dworu Mazowieckiego do
Kamiona
(Śladów), jak i po południowej stronie (Nowa Wieś Śladów). Ok.
1889
r. miała 61 osad na 1840 morgach gruntu.
1939
18 września
1939
w Śladowie w ówczesnej gminie
Tułowice
, wojska niemieckie dokonały jednej z największych
zbrodni wojennych
w czasie
kampanii wrześniowej
. 300 ludzi[1] (w tym 150 żołnierzy
Wojska Polskiego
), zgromadzonych na tzw. "główce"
wiślanej
, zostało zastrzelonych i utopionych.[1]
Wśród zgromadzonych znajdowali się zarówno ranni, zdrowi, oraz małe dzieci. Mężczyźni w wieku od 15 do 75 lat stanowili większość 300-osobowej grupy, 84 osoby cywilne pochodziły z pobliskiej gminy tułowickiej, pozostałe osoby cywilne z innych okolicznych miejscowości. Wśród nich znajdowały się prawdopodobnie także grupy uchodźców, których tysiące przemierzało wówczas kraj i przebywało we wsiach i miejscowościach polskich.
Zbrodni dokonała prawdopodobnie (nie zidentyfikowano z całą pewnością formacji która popełniła zbrodnię) niemiecka
4 Dywizja Pancerna
z
XVI korpusu
10. Armii, która w większości operowała na terenie gdzie wydarzenie to miało miejsce. Z rzezi ocalało jedynie 2 ludzi, mieszkańców Tułowic, Stanisław Klejnowski i Alfred Kitliński, którzy później złożyli zeznania w tej sprawie. Ogółem 298 osób poniosło śmierć.
Motywem zbrodni były przypuszczalnie porachunki miejscowych kolonistów niemieckich z ludnością polską (mające miejsce także po zbrodni w Śladowie, w wyniku których zginęło ok. 37% mieszkańców Tułowic) oraz chęć odwetu za bohaterski opór stawiany przez żołnierzy polskich w okolicach Śladowa.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ 1,0 1,1 Szymon Datner: Zbrodnie Wehrmachtu na jeńcach wojennych w II wojnie światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1961, ss. 53-56.
Linki zewnętrzne