Od 1970 roku profesor
University of Chicago
. Zaliczany jest do przedstawicieli tzw.
ekonomicznej szkoły chicagowskiej
postulującej m.in. minimalizowanie roli państwa w działalności gospodarczej. Analizując w latach 50. problemy dyskryminacji społecznej i rasowej przewidział ekonomiczną konieczność upadku
apartheidu
w
Republice Południowej Afryki
. Wprowadził do ekonomii pojęcie inwestycji w człowieka i wykazał opłacalność pomocy państwa w kształceniu bezrobotnych. Stworzył także nową dyscyplinę operującą na pograniczu polityki, prawa, psychologii, socjologii i kryminologii – ekonomiczną teorię przestępstw.
Za rozszerzenie dziedziny analizy mikroekonomicznej na szerokie spektrum spraw związanych z ludzkimi zachowaniami i interakcjami został wyróżniony Nagrodą Banku Szwecji im. Alfreda Nobla w 1992.
W Polsce wydano zbiór jego esejów Ekonomiczna teoria zachowań ludzkich (1990).
Źródła
Beata Tarnowska (red.), Nagrody Nobla. Leksykon PWN, Warszawa 2001