Zakon Syjonu
- Niepotwierdzony historycznie zakon działający rzekomo na terenie Europy od
1099
do
XVII
w., na wzór
masonerii
. Przez niektórych badaczy łączony z ruchem
katarskim
.
- Francuska wspólnota ogłaszająca się spadkobiercami Egipcjan,
templariuszy
i
masonów
, prawdopodobnie założona po
II wojnie światowej
i zarejestrowana w
1956
.
Zakon Syjonu a Kod Leonarda da Vinci
Po wydaniu książki
Dana Browna
Kod Leonarda da Vinci
zakon stał się obiektem zainteresowania historyków i zwolenników
teorii spiskowych
. Brown swoje informacje na temat Zakonu zaczerpnął z książek Richarda Leigha, Michaela Baigenta Henry'ego Lincolna: "Święty Graal, Święta Krew" i "Testament Mesjasza". Według Browna założycielem Zakonu miał być w
1099
Gotfryd z Bouillon
, potomek rodu
Merowingów
.
Zakon Syjonu współcześnie
Pierre Plantard
w maju
1956
r. założył Zakon Syjonu (Prieuré de Sion) zajmujący się walką o budowę tanich
mieszkań
, jednak w ciągu roku organizacja upadła. Po kilku latach zakon został ponownie zarejestrowany. W
1979
Plantard wystąpił w BBC jako ekspert od historii templariuszy i ogłosił, że Zakon Syjonu jest "rozległą organizacją liczącą tysiące ludzi, a jego członkowie posiadają sekret, który powaliłby
chrześcijaństwo
na łopatki, gdyby postanowili go ujawnić". Sam Plantard nazywał się przy tym Wielkim Mistrzem pochodzącym z rodziny królewskiej. Podawał się za potomka pochodzącego z rodu
Merowingów
, pierwszej dynastii królewskiej władającej
Francją
od
V
do
VIII wieku
. Z tego wywodził swoje prawo do tronu francuskiego.
Na potwierdzenie swojego pochodzenia w
1975
r. przybrał nawet przydomek Saint-Clair. Cała mistyfikacja była na tyle zaaranżowana, że materiały na temat Zakonu Syjonu znajdowały się w różnych bibliotekach, w tym w Bibliotece Narodowej w
Paryżu
. Materiały w bibliotekach były falsyfikatami rozniesionymi przez samego Pierre'a i jego współpracowników. W
1993
r. Pierre Plantard przed
sądem
pod przysięgą zeznał, że cała historia jest zmyślona, a po przeszukaniu jego mieszkania znaleziono kilka innych sfałszowanych dokumentów, w tym i takie, które miały świadczyć, iż jest on królem Francji.
Bibliografia
- M. Baigent R. Leigh H. Lincoln, "Święty Graal, Święta Krew", Książka i Wiedza, Warszawa 2004