ortoklaz; kamień księżycowy
pierścionek z kamieniem księżycowym
Adularowy kamień księżycowy - odmiana
ortoklazu
. Fazą przeważającą jest
adular
, a fazą rozproszoną -
albit
.
Kamienie księżycowe reprezentowane są przez kryształy
adularu
i
ortoklazu
(zawierające listewkowate wrostki
albitu
), odznaczające się srebrzysto-perłową lub srebrzysto-niebiesko-perłową poświatą, przypominającą światło księżyca. Ten rodzaj
opalescencji
nazywany jest niekiedy
adularyzacją
.
Część kamieni księżycowych charakteryzuje się subtelną , tęczową grą barw lub migotliwością zwaną
schillerescencją
.
- Znacznie rzadziej naturę kamieni księżycowych mają też inne skalenie, jak:
mikroklin
,
sanidyn
,
albit
,
oligoklaz
.
- Niekiedy mianem kamieni księżycowych określane są niektóre odmiany
chalcedonu
, wykazujące białą, srebrzystobiałą, bądź niebieskawą poświatę lub migotliwość.
Właściwości
Kamienie charakteryzują się specyficznym zjawiskiem świetlnym zwanym
adularyzacją
, występującym na wygładzonej, okrągławej powierzchni kamienia w postaci niebiesko połyskującego pasemka, które przesuwa się przy poruszaniu kamieniem.
Niebieski połysk występuje, gdy kamień jest bezbarwny i prawie przezroczysty. Okazy takie uważa się za wyjątkowo cenne.
Najlepszej jakości kamienie księżycowe wydobywa się w
Sri Lance
i
Indiach
.
Inne miejsca występowania:
Madagaskar
,
Birma
,
Brazylia
,
Tanzania
,
USA
,
Australia
,
Rosja
.
W Polsce są sporadycznie spotykane w okolicach Jeleniej Góry .
Zastosowanie
Stosowany w
jubilerstwie
do zdobienia
pierścieni
, wisiorków i
naszyjników
. Stosuje się zawsze
szlif kaboszonowy
.
Bibliografia
- Kazimierz Maślankiewicz: Kamienie szlachetne. Wyd. 3 popr. i uzup.. Warszawa: Wydawnictwo Geologiczne, 1982.
- Michał Sachanbiński: Vademecum zbieracza kamieni szlachetnych i ozdobnych. Warszawa: Wydawnictwo Geologiczne, 1984. .
Zobacz też