Daniel Carleton Gajdusek (ur. 9 września
1923
roku w
Yonkers
, zm. 12 grudnia
2008
w
Tromsø
) – amerykański biofizyk i pediatra pochodzenia
słowackiego
, laureat
Nagrody Nobla
z dziedziny
fizjologii
i
medycyny
w roku 1976 za badania nad
prionami
, wtedy nazywanymi "powolnymi wirusami" (ang. slow viruses).
W latach 1952-1953 pracował w
Instytucie Pasteura
w Teheranie, badając
choroby zakaźne
. Od 1958 kierownik laboratorium badawczego instytutu neurologii w National Institutes of Health w Bethesda, tam od roku 1971 kierownik sekcji chorób przewlekłych w Laboratorium Badań Ośrodkowego Układu Nerwowego. Członek m.in. Narodowej Akademii Nauk w Waszyngtonie. Prowadził badania z zakresu
pediatrii
,
wirusologii
,
neurologii
. W 1976 otrzymał
Nagrodę Nobla
za badania nad czynnikiem wywołującym
kuru
, obecnie znanym jako
priony
. Choroba dziesiątkowała autochtonów z
Papui - Nowej Gwinei
Gajdusek był homoseksualistą i pedofilem. Fakt współżycia z 300 - 400 papuańskimi chłopcami potwierdził w szwedzkim filmie dokumentalnym "Geniusz i chłopcy" w reżyserii Bosse Lindquista. W kulturze Papuasów homoseksualizm miał charakter obrzędowy, co Gajdusek wykorzystał, prowadząc tam badania naukowe. Naukowiec został aresztowany. Wywołało to falę sprzeciwu wśród środowiska naukowego, w obronie Gajduska stanęli
Benoît Mandelbrot
,
Robert Gallo
,
Oliver Sacks
czy Lena Einhorn. Gajdusek nie zaprzeczał i nie wstydził się pedofilii. Sam w dzieciństwie również był wykorzystywany seksualnie przez swojego stryja, co wspominał z dumą. Ostatecznie w
1997
r. poszedł na ugodę z sądem i w więzieniu spędził tylko rok[1].
Przypisy
Bibliografia
- Beata Tarnowska (red.), Nagrody Nobla. Leksykon PWN, Warszawa 2001,
Linki zewnętrzne