Praktykował prawo w Bernie i
Delemont
(kanton Berno). Pracował w administracji kantonalnej, przez krótki czas był także wykładowcą prawa cywilnego na
paryskiejSorbonie
. Od
1888
współpracował z Unią Międzyparlamentarną, od
1892
był sekretarzem generalnym powołanego przy niej Biura Międzyparlamentarnego. W 1892 przewodniczył IV Konferencji Unii Międzyparlamentarnej. Od
1891
pracował także w
Międzynarodowym Stałym Biurze Pokoju
, w którym doszedł do stanowiska dyrektora (zastępując
Élie Ducommuna
).
Za wieloletnią pracę w międzynarodowych organizacjach pokojowych został uhonorowany drugą w historii
Pokojową Nagrodą Nobla
w
1902
; razem z nim laureatem został Ducommun.
Był autorem m.in. Le Cauchemar de l'Europe (
1911
; Koszmar Europy) i innych książek poświęconych historii stosunków międzynarodowych.
Źródła:
Beata Tarnowska (red.), Nagrody Nobla. Leksykon PWN, Warszawa 2001