Proklamacja niepodległości Izraela odbyła się
14 maja
1948
o godzinie 16:00 w
Domu Dizengoffa
(
Sala Niepodległości
) w
Tel Awiwie
. W jego następstwie powstało
żydowskie
państwo
Izrael
na części terytorium
Mandatu Palestyny
, które zostało
podzielone przez ONZ
na dwa odrębne państwa:
arabskie
i żydowskie.
W Izraelu obchodzi się
święto państwowe
, Jom Ha-Acmaut (
hebr.
יום העצמאות - "Dzień Niepodległości"). Jest ono obchodzone według
kalendarza żydowskiego
w dniu 5
ijar
.
W tym samym dniu Arabowie obchodzą Jom Al-Nakba (
arab.
يوم النكبة - "Dzień Katastrofy")[1].
Ceremonia proklamacji
Proklamacja niepodległości Izraela - 14 maja 1948 r.
Uroczystość proklamacji niepodległości Izraela miała odbyć się 14 maja 1948 w Tel Awiwie na posiedzeniu Rady Ludowej (Mo'ecet Ha-Am), które zwołano na godzinę 15:30. Rozpoczęło się ono z opóźnieniem, o godzinie 16:00, z powodu spóźnienia się Ze'ev Sharefa z tekstem
Deklaracji Niepodległości
.
O godzinie 16:00 uroczystość rozpoczął
Dawid Ben Gurion
. Spontanicznie odśpiewano
hymn "Hatikwa"
, który stał się
hymnem państwowym
Izraela[2]. Na ścianie wisiał portret
Theodora Herzla
(twórcy
Syjonizmu
) oraz
flagi Izraela
.
Następnie Dawid Ben Gurion odczytał pełen tekst
Deklarację Niepodległości
, głoszącą ustanowienie
państwa
Izraela. Przemówienie trwało 16 minut, po czym Dawid Ben Gurion poprosił
rabina
Jehudę Lejba Majmona o odmówienie
modlitwy
Sze-hechejanu (hebr. שהחינו). Potem sygnatariusze złożyli swoje podpisy pod dokumentem. Całość uroczystości zakończył Dawid Ben Gurion słynnymi słowami: "Państwo Izraela powstało. Uroczystość jest zakończona"[2].
Po uroczystości
Proklamacja niepodległości Izraela - 14 maja 1948 r.
Natychmiast po zakończeniu uroczystości proklamacji niepodległości Izraela powołano Tymczasową Radę Państwa (hebr. מועצת המדינה הזמנית, Moezet Ha-Medina Ha-Zmanit), a organ wykonawczy nazwano Rządem Tymczasowym (hebr. הממשלה הזמנית, Ha-Memszala Ha-Zmanit). Przewodniczącym Tymczasowej Rady Państwa został
Chaim Weizmann
, a premierem rządu - Dawid Ben Gurion.
Na pierwszym posiedzeniu Tymczasowej Rady Stanu Chaim Weizmann podsumował znaczenie odrodzenia się Państwa Izraela: "Jest to wielki dzień w naszych dziejach. Niech nie będzie nam to poczytane za przejaw pychy, jeśli powiemy, że jest to również wielki dzień w dziejach świata. Odrodzenie państwa żydowskiego to efekt walki w słusznej sprawie. Jeśli my, cierpiący i nieszczęśliwy naród, zubożały i sponiewierany, otrzymaliśmy przywilej świętowania tej okazji, to istnieje nadzieja dla wszystkich, którzy dążą do sprawiedliwości".
Niezwłocznie anulowano
brytyjską
Białą Księgę z
1939
r., gdyż nowo powstałe państwo miało być otwarte dla
imigracji
wszystkich Żydów.
Rankiem
15 maja
1948
rozpoczęła się
wojna izraelsko-arabska
, znana w Izraelu jako Wojna o Niepodległość (hebr. מלחמת העצמאות, Milchemet Ha-Acmaut).
Uznanie Izraela na świecie
W 11 minut po ogłoszeniu Deklaracji Niepodległości nowe państwo zostało oficjalnie uznane osobiście przez prezydenta
Harry'ego Trumana
w imieniu
USA
, a następnie przez
Iran
,
Gwatemalę
,
Nikaraguę
i
Urugwaj
.
17 maja
1948
istnienie Izraela uznał
Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich
oraz
Polska
,
Czechosłowacja
,
Jugosławia
,
Irlandia
i
Republika Południowej Afryki
.
11 maja
1949
Państwo Izraela zostało przyjęte do
Organizacji Narodów Zjednoczonych
. Kandydaturę Izraela poparł wówczas Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich.
Zobacz też
Przypisy