Dżibuti (
fr.
Djibouti,
arab.
جيبوتي), Republika Dżibuti (
fr.
République de Djibouti,
arab.
جمهورية جيبوتي) – państwo we wschodniej
Afryce
, nad
Zatoką Adeńską
i cieśniną
Bab al-Mandab
. Graniczy z
Somalią
(a dokładniej z
Somalilandem
),
Etiopią
i
Erytreą
.
Dawne nazwy Dżibuti:
Somali Francuskie
,
Francuskie Terytorium Afarów i Issów
Polityka
Ustrój polityczny
Według konstytucji z
1992
roku, Dżibuti jest republiką, w której głową państwa jest prezydent, wybierany w wyborach powszechnych na 6-letnią kadencję. Władze wykonawczą sprawują premier i rząd, powoływani przez prezydenta. Władzę ustawodawczą sprawuje jednoizbowy parlament - Izba Deputowanych z 65 deputowanymi, wybieranymi w wyborach powszechnych na 5-letnią kadencję.
Powszechnie uważa się, że w Dżibuti standardy demokracji nie są spełniane.
Partie polityczne
- RPP – Ludowy Ruch na rzecz Postępu (Ludowe Zgromadzenie na rzecz Postępu)
- FRUD – Front na rzecz Przywrócenia Jedności i Demokracji
- UMP – Unia na rzecz Większości Prezydenckiej (koalicja w składzie: RPP – Ludowy Ruch na rzecz Postępu, NDP – Narodowa Partia Demokratyczna, PPSD – Socjaldemokratyczna Partia Ludowa)
Zobacz też artykuł:
Wybory prezydenckie w Dżibuti w 2005 roku
Podział administracyjny
Dżibuti jest podzielone na 6 jednostek administracyjnych pierwszego rzędu (5 regionów i 1 miasto), które dzielą się następnie na 15 dystryktów.
Siły zbrojne
Siły zbrojne |
wiek zdolności do służby wojskowej | 18 |
zdolni do służby wojskowej wiek 18-49 | mężczyźni: 95 328 kobiety: 87 795 |
przeszkoleni do służby wojskowej wiek 18-49 | mężczyźni: 46 020 kobiety: 42 181 |
Wydatki na wojsko | 29,05 mln USD (2005) |
Wydatki na wojsko % PKB | 3,8% (2006) |
Siły powietrzne kraju
nie posiadają własnych samolotów.
Historia
Tereny obecnego Dżibuti zamieszkiwały od wielu wieków plemiona
Afarów
i Issów, które prowadziły stałe kontakty handlowe z
Arabami
. Doprowadziło to do przyjęcia przez nich
islamu
jako własnej religii.
W 2. połowie
XIX wieku
Francuzi
zainteresowali się terenami
Rogu Afryki
, położonymi nad
Zatoką Adeńską
. W
latach 80. XIX wieku
Francuzi utworzyli w tym regionie protektorat
Somali Francuskie
z gubernatorem Léoncem Lagardem. Somali Francuskie stało się jedną z francuskich kolonii w
Afryce
.
W roku
1947
kolonia zyskała status terytorium zamorskiego
Francji
, a w roku
1967
nazwa została zmieniona na
Francuskie Terytorium Afarów i Issów
.
27 czerwca
1977
roku Terytorium uzyskało niepodległość pod nazwą Dżibuti. Na czele Republiki Dżibuti stanął Hassan Gouled Aptidon.
W okresie od uzyskania niepodległości Dżibuti doświadczyło klęski głodu oraz
wojny domowej
. W roku
1994
walki zakończyły się porozumieniem pokojowym.
Obecnym prezydentem Dżibuti jest
Ismail Omar Guelleh
.
Geografia
Państwo położone we wschodniej
Afryce
na
Półwyspie Somalijskim
. Leży nad
Morzem Czerwonym
,
Zatoką Adeńska
i cieśniną
Bab al-Mandab
. Graniczy z
Somalią
,
Etiopią
i
Erytreą
.
Dżibuti zajmuje obszary o charakterze pustynnym i półpustynnym. Powierzchnia górzysto-wyżynna, charakterystycznym krajobrazem są pasma gór zrębowych (na północy góry Mabla i Goda), które stanowią przedłużenie
Gór Danakilskich
, położonych w Erytrei. Topografia kraju ukształtowana jest głównie przez działalność wulkaniczną. Na terenie Dżibuti znajduje się najniższy punkt Afryki -
Jezioro Asal
- 150 m p. p. m..[4]
Klimat podrównikowy suchy, gorący, pustynny.
Gospodarka
Targ w stolicy kraju Dżibuti
Dżibuti jest biednym, słabo rozwiniętym, niesamodzielnym gospodarczo krajem. Jest wspomagany z zagranicy, przede wszystkim przez
Francję
i
Arabię Saudyjską
. Podstawą gospodarki są usługi portowe i tranzytowe (przez terytorium tego kraju przechodzi wybudowana w początkach XX wieku na polecenie cesarza Etiopii linia kolejowa łącząca stolicę Etiopii Addis Abebę z portem w Dżibuti - w roku 2008 planowany był jej remont) z których pochodzi znaczna większość dochodów kraju. Priorytetowe znaczenie dla ekonomii kraju ma także rolnictwo, będące źródłem utrzymania dla niemal 4/5 społeczeństwa. Przemysł składa się z kilkunastu małych zakładów produkcyjnych (głównie przemysł spożywczy) oraz elektrowni cieplnej zasilanej ropą znajdującej się w stolicy kraju. Poza tym pozyskuje się także sól w okolicach Jeziora Assal.
Obowiązującą walutą jest
frank dżibutyjski
który dzieli się na 100 centymów.
W roku 2008 media doniosły, iż istnieje plan budowy największego na świecie mostu pomiędzy
Jemenem
a Dżibuti, który łączyłby Afrykę z
Półwyspem Arabskim
. Inwestycję miałaby być finansowana przez firmy z Jemenu, Francji i Arabii Saudyjskiej
Demografia
Meczet
w stolicy kraju, Dżibuti
Ludność Dżibuti składa się z dwóch głównych grup: Issów (Somalijczyków), którzy tworzą ok. 60% społeczeństwa, i
Afarów
(ok. 35%). Pozostałe 5% przypada na Europejczyków, (głównie
Francuzów
i
Włochów
),
Arabów
i Etiopczyków. Na początku lat 90. między Afarami i Issami dochodziło na tle narodowościowym do zamieszek, które przerodziły się nawet w krótkotrwałą wojnę domową.
Dominującą religią jest
islam
, chrześcijanie tworzą niewielką grupę, reprezentowaną przede wszystkim przez Europejczyków.
Choć oficjalnie językami urzędowymi są
arabski
i
francuski
, w użyciu jest także język
somalijski
i
język afar
.
Religie(2005):
Media
Rząd ma w posiadaniu główne gazety krajowe (La Nation), oraz Radiodiffusion-Television de Djibouti (RTD), która kontroluje krajowe radio i telewizje. W Dżibuti nie ma prywatnych stacji.
Rząd kontroluje prawie wszystkie elektroniczne media. Prywatne gazety i inne publikacje są generalnie udostępnione do wolnego obiegu, ale pod warunkiem że dziennikarze sami się cenzurują . Oficjalne media są bezkrytyczne wobec rządu.
Prasa
-
La Nation
- dziennik rządowy
- La Republique - periodyk opozycyjny
- Le Renouveau - prowadzony przez opozycje
Radio
Telewizja
Agencje informacyjne
Nauka i oświata
Nauka w szkołach odbywa się na ogół w języku francuskim. Coraz większą popularność zdobywają
szkoły koraniczne
. W Dżibuti nie ma żadnych uczelni wyższych.
Kultura
Podstawowe informacje o kulturze i odsyłacz do artykuły o kulturze kraju
Przypisy
Linki zewnętrzne
Rządowe
Wiadomości
Inne