Bitwa o przylądek Gloucester – bitwa
wojny na Pacyfiku
, która toczyła się od końca grudnia 1943 do kwietnia 1944 r. na wyspie
Nowa Brytania
, części terytorium
Nowej Gwinei
.
Bitwa była znaczną częścią operacji Cartwheel, głównej strategii aliantów na południowo-zachodnim obszarze
Pacyfiku
na przełomie 1943/44 roku, po amerykańskim
zwycięstwie na Guadalcanal
. Głównym celem Amerykanów i Australijczyków było zdobycie i wykorzystanie japońskiego lotniska wojskowego w
Cape Gloucester
. Miało to przyczynić się do zwiększenia izolacji głównych baz japońskich na
Rabaulu
. Wtórnym celem było zapewnienie swobodnego przepływu przez cieśninę oddzielającą Nową Brytanię i Nową Gwineę.
Działania wstępne w Cape Gloucester rozpoczęły się 15 grudnia, kiedy amerykański 112 Pułk Kalwarski wylądował na Arawe na południowo-centralnym wybrzeżu, by blokować drogi japońskim posiłkom i dostawy ze wschodu na zachód.
Główne działania rozpoczęły się 26 grudnia. Japońskie pozycje zostały ostrzelane przez
amerykańską
i
australijską marynarkę wojenną
, a następnie zmiękczone przez ataki z powietrza. Kilka godzin później na brzegu wylądowała 1 Dywizja Marines pod dowództwem generała majora Williama H. Rupertusa.
Przeciwko
Marines
stanęła japońska 17 Dywizja Piechoty, dowodzona przez generała majora Iwao Matsuda, która została powiększona przez "Matsuda Force" - 65 Brygadę Piechoty i elementy japońskiej 51 Dywizji Piechoty. Siedziba Matsudy znajdowała się w Kalingi, obok trasy wzdłuż wybrzeża na północny zachód od Mount Talawe, w odległości ośmiu kilometrów od lotniska w Cape Gloucester.
Japończycy wykorzystali sprawdzoną
taktykę
walki - oddali plaże prawie bez oporu, a po zdobyciu
przyczółka
przez aliantów nękali ich kilka miesięcy nieustannymi
atakami
. Po przejściu Amerykanów i Australijczyków do natarcia, stawiali samobójczy opór. Przylądek Glouceter został zdobyty dopiero w kwietniu 1944 roku. Tysięczny garnizon Gloucester uległ całkowitej zagładzie, jednak bitwa ta była jedną z bardzo niewielu batalii w Wojnie na Pacyfiku, w której straty aliantów były większe od japońskich. Współwinnym takiego stany rzeczy był niekompetentny dowódca William H. Rapertus, przez którego to Amerykanie ponieśli ciężkie straty w
bitwie o Peleliu
.
Bibliografia
- Zbigniew Flisowski: Burza nad Pacyfikiem Tom 2. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1989. .
- Hough, Frank O., and John A. Crown (1952). "The Campaign on New Britain". USMC Historical Monograph. Historical Division, Division of Public Information, Headquarters U.S. Marine Corps.
http://www.ibiblio.org/hyperwar/USMC/USMC-M-NBrit/index.html
. Retrieved 2006-12-04.
- Miller, John, Jr. (1959). "CARTWHEEL: The Reduction of Rabaul". United States Army in World War II: The War in the Pacific. Office of the Chief of Military History, U.S. Department of the Army. pp. 418.
http://www.ibiblio.org/hyperwar/USA/USA-P-Rabaul/index.html
. Retrieved October 20, 2006.
- Shaw, Henry I.; Douglas T. Kane (1963). "Volume II: Isolation of Rabaul". History of U.S. Marine Corps Operations in World War II.
http://www.ibiblio.org/hyperwar/USMC/II/index.html
. Retrieved 2006-10-18.