Tetraedryczna cząsteczka fosforu białego
USS Alabama
jako cel podczas prób zapalających bomb fosforowych (1921)
Fosfor biały (fosfor żółty) - najaktywniejsza odmiana
alotropowa
fosforu
. Biała, lepka, woskowata
substancja
o temperaturze topnienia 44°C i wrzenia 280°C; gęstość 1,8 g/cm3. Tworzy dwie formy krystaliczne, α (
układ regularny
), stabilna w
warunkach normalnych
oraz β (
układ heksagonalny
), stabilna poniżej -80°C[1].
Otrzymuje się go przez kondensację jego par powstających podczas prażenia bez dostępu
powietrza
fosforanu wapnia
z
koksem
i
piaskiem
. Jego
cząsteczka
składa się z czterech
atomów
ułożonych w
czworościan foremny
(tetraedr).
Fosfor biały przechowuje się pod
wodą
. Na powietrzu szybko się utlenia, z widoczną w ciemności zielonkawą poświatą (stąd termin
fosforescencja
). Łatwo ulega
samozapłonowi
, jest trudny do ugaszenia (nie należy gasić go
wodą
). Palący się biały fosfor rozgrzewa się do 1 300°C i wydziela dużą ilość żrącego
dymu
(
pięciotlenek fosforu
).
Fosfor biały jest silnie trujący.
Dawka śmiertelna
dla dorosłego człowieka wynosi ok. 0,1 g.
Stosowany jest jako substancja aktywna w
broni zapalającej
.
Przypisy
- ↑ M.T. Averbuch-Pouchot, A. Durif. Topics in Phosphate Chemistry. World Scientific, 1996, str. 3.