Położenie Gór Kantabryjskich zaznaczono czerwoną ramką.
Góry Kantabryjskie (
hiszp.
Cordillera Cantábrica,
ast.
Cordelera Cantábrica,
gal.
Cordilleira Cantábrica,
bask.
Kantauriar mendilerroa) – pasmo górskie w północnej części
Hiszpanii
na
Półwyspie Iberyjskim
, położone na północnym skraju
Mesety Iberyjskiej
, usytuowane równolegle do wybrzeża
Zatoki Biskajskiej
, ku której stromo opadają.
Góry Kantabryjskie powstały w
orogenezie hercyńskiej
. Długość ok. 450 km, najwyższe wzniesienie
Torre de Cerredo
w masywie
Picos de Europa
ma wysokość 2648 m n.p.m. Grzbiety gór zbudowane są z
wapieni
,
marmurów
i
kwarcytów
, obniżenia z mniej odpornych
łupków
i
piaskowców
. Góry silnie rozczłonkowane, liczne formy krasowe. Występują ślady
czwartorzędowych
zlodowaceń plejstoceńskich. Do Gór Kantabryjskich włącza się niekiedy leżące dalej na wschodzie
Góry Baskijskie
(wtedy to łączna długość wynosi około 600 km), które są odrębnym regionem powstałym w
orogenezie alpejskiej
, znacznie niższym (Aitzkorri 1544 m n.p.m.) i powiązanym geologicznie z
Pirenejami
. Wilgotne stoki północne porastają
lasy liściaste
(lasy
dębowe
do 1000 m, a
bukowe
do 1700 m), południowe suche stoki są pokryte zaroślami typu
makia
.
Występują złoża węgla kamiennego, rud żelaza i cynku. Góry Kantabryjskie są słabo zaludnione, jedyne przejście drogowe i kolejowe prowadzi przez
przełęcz
Pajares na wysokości 1364 m
n.p.m.