Marek Emiliusz Lepidus,
łac.
(Marcus Aemilius Lepidus Q. f. M. n.) (zm. latem
77 p.n.e.
), członek wpływowego rodu rzymskiego
Emiliuszy
(Aemilii).
Kwestor
ok. 91 p.n.e;
pretor
w 81 p.n.e.; propretor na Sycylii w 80 p.n.e., gdzie dopuścił się wielkich nadużyć. W wojnie domowej między zwolennikami
Mariusza
i
Sulli
stał po stronie tego ostatniego. Zdobył przy tym ogromne bogactwa zakupując majątki konfiskowane w czasie
proskrypcji
. Przeszedł potem na stronę
popularów
z ambicją stania się ich liderem. Poślubił Appuleję, córkę Lucjusza Apulejusza Saturninusa, wybitnego przywódcy popularów, współpracującego w czasie swoich
trybunatów plebejskich
z Mariuszem. Zdobył
konsulat
w 78 p.n.e. wraz z
Kwintusem Lutacjuszem Katulusem
. Osiągnął konsulat dzięki poparciu
Pompejusza
, a wbrew opinii
Sulli
. Pozostawał w ostrym konflikcie ze swoim kolegą w konsulacie. Usiłował zapobiec uczczeniu Sulli honorowym pogrzebem. Przedstawił program cofający uregulowania Sulli: przywrócenie znaczenia
trybunatowi plebejskiemu
, zwrócenia skonfiskowanych majątków poprzednim właścicielom, wprowadzenia nowych ustaw przywracających rozdawnictwo zbożowe.
W czasie gdy Lepidus rozwijał agitację w Rzymie na terenie Etrurii rozwinęła się rebelia skierowana przeciwko weteranom Sulli, kolonistom na skonfiskowanych gruntach. Skierowany przeciwko powstaniu Lepidus wykorzystał to nie do tłumienia rebelii ale do werbowania własnego wojska i skupienia wokół siebie przeciwników
senatu
.
Jako
prokonsul
objął namiestnictwo
Galii
. Rozpoczął jawną walkę z senatem a Katulus stał się przywódcą stronnictwa przeciwnego i na mocy senatus consultum ultimum został upoważniony do stłumienia rebelii. Dowództwo sił wiernych senatowi objął
Pompejusz Wielki
, część oddziałów rekrutując z własnych zasobów. Lepidus ruszył na Rzym, ale jego siły zostały rozbite niedaleko miasta. Wycofał się do Etrurii a następnie zbiegł na Sardynię, gdzie latem 77 p.n.e. zmarł.
Dzieci
Zobacz też
Emiliusze
,
drzewo genealogiczne Emiliuszów Lepidów