Neoklasycyzm – kierunek w muzyce XX wieku nawiązujący do muzyki przedromantycznej. Dominował w muzyce europejskiej w latach dwudziestych i trzydziestych
XX wieku
, oddziaływał na wielu kompozytorów amerykańskich.
Podstawowymi postulatami neoklasycyzmu było:
- doskonałość rzemiosła kompozytorskiego (stanowiło to pewną reakcję na postulaty
dada
)
- przejrzysta i zwarta forma (częste nawiązania do barokowej fugi, do klasycznej sonaty)
- unikanie romantycznej uczuciowości
Za początek tego kierunku przyjmuje się powstanie Pulcinelli (1920)
Strawińskiego
, zaś za umowny koniec - premierę jego opery Żywot rozpustnika (1951).
Do przedstawicieli nurtu należeli:
Igor Strawiński
,
Bela Bartok
,
Paul Hindemith
,
Dymitr Szostakowicz
,
Sergiusz Prokofiew
. W Polsce:
Grażyna Bacewicz
,
Michał Spisak
,
Witold Lutosławski
.
W literaturze anglosaskiej terminu neoclassical używa się również w odniesieniu do odwołujących się do klasycznej muzyki poważnej stylów
rocka progresywnego
i
dark wave
. Nie mają one jednak wiele wspólnego z neoklasycyzmem w opisanym powyżej sensie.