Opéra Garnier, Palais Garnier – gmach opery w
Paryżu
przeznaczony dla 2200 osób, wybudowany w
stylu eklektycznym
w latach 70. XIX w. wg projektu
Charles'a Garniera
. Od otwarcia w
1875
do wybudowania
Opéra Bastille
siedziba Opery Narodowej, zaś od przeniesienia się zespołu do nowego obiektu nosi nazwę Palais Garnier, chociaż na fasadzie nadal widnieje stary napis Académie Nationale de Musique. Obecnie w budynku odbywają się jedynie przedstawienia baletu[1].
Historia
Królewska Akademia Muzyki istniała we Francji od
1672
, zainaugurowana przez
Jean-Baptiste'a Lully'ego
na koszt dworu królewskiego, zajmująca się nie tylko muzyką instrumentalną, ale także baletem i operą. Od
1713
Akademia posiadała swój gmach w Paryżu, który nie dotrwał do naszych czasów, zniszczony przez pożar w
1874
r. Do czasu oficjalnego przeniesienia zespołu opery i baletu do nowo zbudowanego gmachu Opéry Garnier, w stolicy Francji funkcjonowało 13 różnych budynków teatralnych, każdy z nich szczycący się, często mylnie, mianem Opery Paryskiej[2].
Budowa Palais Garnier miała miejsce w czasie wielkiej przebudowy Paryża w czasach
II Cesarstwa
. W
1858
cesarz
Napoleon III Bonaparte
osobiście wydał polecenie rozbiórki 12 tys. metrów kwadratowych średniowiecznej zabudowy miejskiej w celu zwolnienia miejsca pod gmach teatralny. Konkurs na projekt gmachu wygrał nieznany dotąd 35-letni
Charles Garnier
. Kamień węgielny został położony w
1861
, rok później rozpoczęły się prace budowlane. W zamyśle twórców opera miała ukazywać bogactwo II Cesarstwa i stać się symbolem kulturalnego mecenatu Napoleona III.
Prace budowlane napotkały na liczne opóźnienia. Wybrane na budowę miejsce okazało się niefortunne – położone na grząskim gruncie i podziemnym jeziorze, z którego woda musiała być sztucznie wypompowywana przez osiem kolejnych miesięcy[3]. Wybuch
wojny francusko-pruskiej
dodatkowo opóźnił budowę. W czasie
Komuny Paryskiej
na terenie niedokończonego budynku wersalczycy rozstrzelali kilkanaście osób. W
1873
w prawie gotowym obiekcie wybuchł pożar. Ostatecznie gmach opery oddano do użytku w końcu
1874
i zainaugurowano w
1875
inscenizacją fragmentów opery
Fromentala Halévy'ego
Żydówka.
W
1896
na publiczność spadł wielki żyrandol, zabijając jedną osobę. Poważnie uszkodzona została przy tej okazji dekoracja malarska sufitu, którą zastąpiły nowe freski
Marca Chagalla
[4].
W latach 90. XX w. i na początku XXI w. opera przeszła remont generalny zakończony w 2006.
Architektura
Opéra Garnier zajmuje 11 tys. metrów kwadratowych, na widowni może jednorazowo zasiąść 2200 osób, zaś scena pomieści 450 artystów. Główny żyrandol waży 6 ton[3]. Utrzymany w stylu barokowym budynek łączy w sobie symetrię i niezwykłe bogactwo ozdób i ornamentów[5]. Główna fasada budynku jest symetrycznie podzielona przez osiem par jońskich pilastrów oraz dwa łuki łączące pary znajdujące się najbliżej krawędzi. Powyżej rzędu pilastrów znajduje się bogata sztukateria, zaś cały obiekt wieńczy kopuła oraz złote figury mitologicznych bohaterów. W podobnej konwencji utrzymane jest wnętrze, pełne złotych i marmurowych płaskorzeźb, sztukaterii, figur kompozytorów oraz postaci z mitologii greckiej oraz fresków. Przestrzenny układ korytarzy i schodów ma ułatwiać odpoczynek między aktami sztuk[2]. Potężna klatka schodowa zajmuje więcej miejsca niż scena z widownią[6] co oddawało ówczesną potrzebę prezentacji przez bogate i silne mieszczaństwo Paryża. Widownia na ponad 2000 osób[6] utrzymana jest w eleganckiej czerwieni i złocie. Posiada cztery balkony. Malowidło na suficie, autorstwa
Marca Chagalla
, przedstawia znane paryskie budowle wplecione w sceny z oper.
W literaturze
- W operze Garnier rozgrywa się akcja powieści
Gastona Leroux
Upiór w operze
. Autor zainspirował się istnieniem w podziemiach opery resztek jeziora oraz słynnym upadkiem żyrandola.
Linki zewnętrzne
Przypisy