|
Paprocie cienkozarodniowe
Paprocie cienkozarodniowePaprocie cienkozarodniowe (Leptofilicidae) –
takson
pomocniczy (podklasa) wyróżniany w dawniejszych systemach klasyfikacyjnych w obrębie
klasy
paproci
[1]. Stosowany w XX wieku podział paproci na cienkozarodniowe i grubozarodniowe opierał się na różnicach w budowie ściany zarodni i trafnie rozróżniał grupy o różnych relacjach
filogenetycznych
. Błędnie jednak zakładał wspólne pochodzenie od jednego przodka. Gdy ujawniono
parafiletyczny
charakter paproci grubozarodniowych (głównie dzięki analizie
chloroplastowego DNA
) i wyłączono je do odrębnych klas, określenie "paprocie cienkozarodniowe" stało się
synonimem
dla całej klasy
paprocie
Polypodiopsida[2]. Czasem najstarsza linia rozwojowa tj. długoszowce Osmundales wyłączana bywa z cienkozarodniowych jako siostrzana podklasa Osmundidae. W grupie tej ściana zarodni jest miejscami dwuwarstwowa, a poza tym pierścień na szczycie zarodni nie inicjuje jej pękania, jak u pozostałych paproci[3]. Cechy charakterystyczne
Zarodnie
paproci cienkozarodniowych znajdują się na spodniej stronie liścia, a rzadziej na brzegach blaszki liściowej. Są one zwykle zebrane w grupy, zwane kupkami (sori). Pojedyncza kupka składa się z wypukłości, utworzonej przez tkankę liścia, zwaną łożyskiem i do której przyrośnięte są trzoneczki poszczególnych zarodni. Zarodnie tworzące kupkę osłonięte są przez błoniaste lub łuskowate wyrostki epidermy blaszki liściowej lub łożyska, tworząc zawijkę. Zarodnie w kupkach nie są ze sobą zrośnięte i każda z nich powstaje z jednej komórki epidermy. U form bardziej prymitywnych wszystkie zarodnie jednej kupki dojrzewają jednocześnie, przez co okres ich zarodnikowania jest krótki. W toku ewolucji doszło jednak do wydłużania tego okresu poprzez zróżnicowanie tempa rozwoju poszczególnych zarodni w kupce. U większości form dojrzewanie zarodni jest nieregularne, bez zachowania jakiejś określonej kolejności. Poszczególne zarodnie mają jednowarstwową ściankę i umieszczone są na długich i cienkich trzoneczkach. Otwieranie ich następuje za pomocą pierścienia utworzonego przez szereg komórek o silnie pogrubionych ścianach, które przy dojrzewaniu i wysychaniu zarodni rozrywają jej ściankę. Otwarcie zarodni u form bardziej wyspecjalizowanych połączone jest z gwałtownym odrzuceniem górnej jej części do tyłu. U wielu form prymitywnych zarodnie pękają podłużnie, a u form wyspecjalizowanych poprzecznie. Przypisy- ↑ 1,0 1,1 Jakub Mowszowicz: Zarys systematyki roślin. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1982. .
- ↑ Smith, A. R., K. M. Pryer, E. Schuettpelz, P. Korall, H. Schneider & P. G. Wolf:
A classification for extant ferns
(
ang.
). Taxon 55(3): 705–731, 2006. [dostęp 2009-11-11].
- ↑ Alicja Szweykowska, Jerzy Szweykowski: Botanika. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007, s. 276. .
Inne hasła zawierające informacje o "Paprocie cienkozarodniowe":
Jura
...
Salwinia pływająca
...
Paprocie różnozarodnikowe
...
Długosz królewski
...
Beskid Żywiecki
...
Wilgotny las równikowy
...
Francuski kalendarz rewolucyjny
...
Sporofit
...
Wieliczka
...
Ryniofity
...
Inne lekcje zawierające informacje o "Paprocie cienkozarodniowe":
001. Paprotniki (plansza 21)
...
003. Nasienne - grupa roślin naczyniowych (plansza 3)
...
003. Nasienne - grupa roślin naczyniowych (plansza 4)
...
|
|
|
|