Stanisław Gall, właściwie Stanisław Gała (ur.
21 kwietnia
1865
w
Warszawie
, zm.
11 września
1942
w
Warszawie
) - sufragan warszawski, biskup polowy
Wojska Polskiego
.
Studiował w Warszawie i
Rzymie
. Święcenia przyjął w Warszawie w 1887. Następnie pełnił posługę duszpasterską na
Służewie
, był profesorem i rektorem seminarium duchownego. 29 lipca 1918 papież
Benedykt XV
mianował go biskupem tytularnym Halicarnassus i sufraganem warszawskim. Sakrę biskupią przyjął 17 listopada 1918.
5 lutego 1919 został pierwszym biskupem polowym Wojska Polskiego i był nim do 1933. Po rezygnacji z funkcji biskupa polowego (wskutek konfliktu z J. Piłsudskim) został 16 lutego 1933 arcybiskupem tytularnym Carpathus i powrócił do archidiecezji Warszawskiej. W 1939, po śmierci metropolity
Aleksandra Kakowskiego
, został wikariuszem generalnym i kapitulnym archidiecezji, a 6 stycznia 1940 mianowany został administratorem apostolskim archidiecezji warszawskiej.
Ratował księży pochodzenia żydowskiego. O uratowaniu ks. Pudra wielokrotnie składał publicznie świadectwo bp W. Miziołek.
Awanse
- biskup polowy - zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie generałów
W 1923 zajmował wśród generałów dywizji 10 lokatę. W następnym roku 8 lokatę za
Edwardem Śmigły-Rydzem
, a przed
Aleksandrem Osińskim
i
Władysławem Sikorskim
. W 1928 po przeniesieniu
Stefana Majewskiego
,
Roberta Lamezan de Salins
,
Franciszka Latinika
i
Karola Schuberta
w stan spoczynku przesunął się na czwartą lokatę. W "Roczniku Oficerskim" z 1932 biskup polowy i dziekani generalni wykazani zostali na liście starszeństwa duchowieństwa wojskowego, a nie jak poprzednio w korpusie generałów.
Ordery
i
odznaczenia
Bibliografia
- Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965 - 1999, , Warszawa 2000.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Rok IX, Nr.9 Warszawa 26 kwietnia 1928 r.