Sobór Konstantynopolitański IV-
sobór
biskupów
chrześcijańskich
, zwołany na przełomie
869
i
870
roku w
Konstantynopolu
przez
cesarza
Bazylego I Macedończyka
. Sobór, odbywający się za zgodą papieża
Hadriana II
, zajął się rozsądzeniem sporu między
papieżem
a
patriarchą Konstantynopola
Focjuszem
. Focjusz został potępiony i pozbawiony godności patriarszej.
Poruszona została także sprawa Bułgarów, których Kościół, mimo protestu papieskich legatów, włączył do patriarchatu Konstantynopolitańskiego[1].
Uważany jest przez
Kościół katolicki
za ósmy Sobór Powszechny, dla
prawosławnych
ma charakter soboru lokalnego.
Na przełomie
879
i
880
roku sobór zebrał się ponownie. Zrehabilitowano na nim
Focjusza
. Druga sesja soboru została początkowo uznana za powszechną przez
Kościół katolicki
i
prawosławie
, jednak w XI wieku na skutek
schizmy wschodniej
Kościół katolicki
powrócił do opinii o błędach Focjusza.
Przez wielu historyków i teologów katolickich Sobór Konstantynopolitański IV nie jest uważany za powszechny.
Przypisy
- ↑ Marian Banaszak: Historia Kościoła katolickiego. T. II: Średniowiecze. Warszawa: Akademia Teologii Katolickiej, 1987, s. 43.