Msza gregoriańska (
pot.
gregorianka
,
staropolskie
- trycezyma[1]) — trzydzieści
mszy świętych
odprawianych codziennie przez kolejne dni w intencji jednej osoby zmarłej za darowanie jej kar w
czyśćcu
.
Praktyka ta zainicjowana została w
VI wieku
przez
papieża Grzegorza I Wielkiego
, który polecił odprawianie w takiej formie mszy za zmarłego
mnicha benedyktyńskiego
, przy którym znaleziono pieniądze, których ze względu na
ślub ubóstwa
nie powinien był mieć. Zgodnie z przekazem, trzydziestego dnia ów zakonnik miał się objawić papieżowi i podziękować za okazane mu
miłosierdzie
, dzięki któremu opuścił
czyściec
. Praktyka ta rozwijała się dalej od
VIII wieku
, najpierw w
klasztorach
, później wśród innych wiernych.
Mszy gregoriańskiej od samego początku towarzyszyło mocne przekonanie
Kościoła
o szczególnej jej skuteczności dla zmarłych cierpiących w czyśćcu. W
1884
r.
Kongregacja
Odpustów Stolicy Apostolskiej wyjaśniła, że zaufanie wiernych do mszy gregoriańskich jako szczególnie skutecznych dla uwolnienia zmarłego od kary czyśćca należy uważać za rozumne i zgodne z wiarą[2].
Msze gregoriańskie nie są jednak obdarzone żadnymi specjalnymi
odpustami
. Praktyka opiera się wyłącznie na przeświadczeniu składających intencję o skuteczności takiej mszy.
Przypisy
Linki zewnętrzne