Jan Bołoz Antoniewicz (ur.
3 maja
1858
w Skomorochach koło
Buczacza
, zm.
29 września
1922
w Bad Elster,
Saksonia
), polski historyk i teoretyk sztuki pochodzenia
ormiańskiego
.[1]
Pochodził z
ormiańskiej
rodziny szlacheckiej
Antoniewiczów de Bołoz
, był synem Antoniego i Albiny. Kształcił się w gimnazjach
bernardynów
w Meranie, następnie w Bolzano i
Krakowie
. W
1876
podjął studia prawnicze na
Uniwersytecie Jagiellońskim
, wkrótce jednak przeniósł się na germanistykę i romanistykę na tej samej uczelni (1876-
1880
); odbył ponadto studia filologiczne na
Uniwersytecie Wrocławskim
, a w latach
1884
-
1886
studia z historii sztuki, estetyki i filozofii na uniwersytecie w
Monachium
. Obronił doktorat na Uniwersytecie Jagiellońskim w
1880
na podstawie pracy Ueber die Enstehung des Schiller'schen Demetrius.
Od
1893
wykładał historię sztuki na
Uniwersytecie Lwowskim
; początkowo był profesorem nadzwyczajnym, od
1898
profesorem zwyczajnym. Kierował Katedrą Historii Sztuki Nowożytnej, a od
1894
także Instytutem Historii Sztuki; w roku akademickim
1902
/
1903
pełnił funkcję dziekana Wydziału Filozoficznego. W latach 1894-
1918
był ponadto konserwatorem zabytków sztuki w Urzędzie Konserwatorskim we
Lwowie
.
Zajmował się historią sztuki
renesansowej
i współczesnej, teorią sztuki, a także historią literatury polskiej. Badał m.in. twórczość
Tycjana
i
Leonarda da Vinci
oraz dekorację rzeźbiarską
Kaplicy Zygmuntowskiej
. Opracował pierwszy polski zarys historii malarstwa, ze szczególnym uwzględnieniem polskich malarzy
XVIII
i
XIX wieku
; zajmował się twórczością
Grottgera
, urządzał wystawy malarskie (m.in.
Malczewskiego
).
Ogłosił ponad 130 prac naukowych, m.in.:
- Zur Geschichte des Humanismus und der Renaissance in Polen (1886)
- O nieznanych utworach Z. Krasińskiego (1890)
- Młodość Krasińskiego (1891)
- Historya, filologia i historya sztuki (1897)
- Zygmunt Krasiński i dzieło Stanisława Tarnowskiego (1897)
- Świątynia zagadkowa Lionarda da Vinci (1900)
- Grottger (1911)
- Synteza twórczości Leonarda da Vinci (1919)
W
1897
został członkiem-korespondentem, w
1914
członkiem czynnym
Akademii Umiejętności
. W
1920
należał do grona współzałożycieli Towarzystwa Naukowego we Lwowie. Od
1920
był prezesem Polskiego Związku Historyków Sztuki (a także prezesem Oddziału Lwowskiego związku).
Źródła:
- Biogramy uczonych polskich, Część I: Nauki społeczne, zeszyt 1: A-J, Wrocław 1983
- ↑ Remigiusz Okraska, Za Korzenie.Ludy. ORMIANIE POLSCY.
http://zakorzenianie.most.org.pl/za8/04.htm