Stanisław Ostrowski (ur.
29 października
1892
we
Lwowie
, zm.
22 listopada
1982
w
Londynie
) – polski
lekarz
, ostatni polski prezydent
Lwowa
i trzeci
Prezydent RP na Uchodźstwie
.
Młodość
Urodził się we Lwowie. Jego ojciec, Michał, był powstańcem styczniowym i Sybirakiem. Ukończył V Gimnazjum we Lwowie, po czym podjął studia na wydziale lekarskim
Uniwersytetu Lwowskiego
i wiedeńskiego. Dyplom lekarza otrzymał w 1919.
I wojna światowa i obrona Lwowa
Był członkiem
Związku Walki Czynnej
i
Związku Strzeleckiego
, w którym ukończył niższą szkołę oficerską. Od 1912 należał do konspiracyjnej Organizacji Młodzieży Narodowej. W czasie wojny służył w
I Brygadzie Legionów
. Służbę w Legionach przerwała choroba i pobyt w szpitalu. Po wyleczeniu, został przeniesiony do Kancelarii Lekarskiej w stacji Zbornej Legionów w
Wiedniu
,
Przemyślu
i Lwowie, gdzie pełnił obowiązki lekarza.
W listopadzie 1918 brał udział w obronie Lwowa – był lekarzem w szpitalu na
Politechnice
. Podczas wojny z bolszewikami w 1920 był naczelnym lekarzem ochotniczego 240 pułku piechoty
Armii Ochotniczej
.
Za udział w walkach został odznaczony:
a w okresie międzywojennym za służbę w Legionach i przynależność do Związku Strzeleckiego
Dwudziestolecie międzywojenne
St. Ostrowski, przed 1939
W 1922 przeszedł do rezerwy w stopniu kapitana. Po wojnie był docentem
Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie
, a także wiceprezydentem i prezydentem swego rodzinnego miasta. Od 1930 był trzy razy wybierany posłem do Sejmu z listy
BBWR
, gdzie zajmował się sprawami zdrowotnymi, bronił też praw mniejszości narodowych.
II wojna światowa
Po
agresji sowieckiej na Polskę
17 września 1939 i
kapitulacji Lwowa
przed
Armią Czerwoną
, został aresztowany i więziony przez
NKWD
we Lwowie i Moskwie (
Butyrki
i
Łubianka
). Skazany na 8 lat łagrów, uwolniony po
amnestii w 1941
ewakuował się z
ZSRR
wraz z
armią Andersa
. Z
Drugim Korpusem
gen. Władysława Andersa przeszedł do Włoch, gdzie pracował w szpitalach wojskowych.
Okres powojenny
Od 1946 w Wielkiej Brytanii, pracował jako lekarz do przejścia na emeryturę w 1962. Współpracownik tzw.
Rady Trzech
9 kwietnia 1972 został prezydentem RP na Uchodźstwie. Po upływie siedmioletniej kadencji, w 1979 przekazał swój urząd
Edwardowi hr. Raczyńskiemu
.
Zmarł 22 listopada 1982 w
Londynie
. Pochowany
4 grudnia
w
Newark
, na cmentarzu lotników polskich, obok grobów poprzednich prezydentów:
Władysława Raczkiewicza
i
Augusta Zaleskiego
, a także grobu premiera
gen. Władysława Sikorskiego
.
Był odznaczony:
Linki zewnętrzne