Innocenty VII, (właściwie Cosimo Gentile de'Migliorati) (ur. 1339[1] w Sulmona w Abruzzi - zm.
6 listopada
1406) -
papież
w okresie od
17 października
1404 do
6 listopada
1406).
Reprezentował "rzymską" obediencję (uznaną później za legalną) w okresie
Wielkiej Schizmy Zachodniej
.
Życie i kariera przed wyborem na papieża
Cosimo Gentile de' Migliorati urodził się w Sulmona prawdopodobnie w 1339 roku, jako że jedyna współczesna wzmianka dotycząca jego wieku (kronika Teodoryka z Nieheim) podaje, że w chwili wyboru na papieża miał 65 lat[1]. Pochodził ze szlacheckiej rodziny o wojskowych tradycjach, wybrał jednak stan duchowny. Ukończył studia prawnicze na uniwersytecie w
Bolonii
z tytułem doktora. Następnie był profesorem prawa na uniwersytetach w Bolonii i
Perugii
. Sprawował też funkcje archiprezbitera Sulmona (
1373
) i kanclerza archidiecezji
Kapua
(
1379
). Po wyborze
antypapieża Klemensa VII
pozostał wierny prawowitemu papieżowi
Urbanowi VI
. Dzięki rekomendacjom z uniwersytetu bolońskiego w
1380
został przyjęty do służby w
kurii papieskiej
. Urban VI mianował go kolektorem danin papieskich w
Anglii
.
4 listopada
1387
został wybrany na arcybiskupa
Rawenny
, ponieważ jednak senior Rawenny Guido da Polenta wspierał Klemensa VII, nie mógł objąć archidiecezji.
15 września
1400
zrezygnował z archidiecezji raweńskiej na rzecz bratanka
Giovanni Migliorati
. W latach
1389
-
1390
był także
biskupem Bolonii
. Sakrę biskupią przyjął
5 grudnia
1387. Sprawował także urząd wicekamerlinga Kamery Apostolskiej i był prefektem
konklawe 1389
. Wybrany wtedy papież
Bonifacy IX
, z którym łączyło go odległe pokrewieństwo, na
konsystorzu
18 grudnia
1389 mianował go
kardynałem
-prezbiterem tytułu Santa Corce in Gerusalemme i uczynił go swoim bliskim współpracownikiem (m. in. powierzył mu prowadzenie spraw finansowych Stolicy Apostolskiej). W 1390 działał jako legat papieski w
Lombardii
i
Toskanii
, mediując w konflikcie pomiędzy księciem
Gian Galeazzo Viscontim
a komunami Bolonii i
Florencji
. Kiedy Bonifacy IX był już ciężko chory, mianował go przewodniczącym konsystorza z nieograniczoną władzą w zakresie zarządzania Kościołem. Dało to Miglioratiemu bardzo silną pozycję w rozgrywkach o sukcesję po Bonifacym IX.
Wybór na papieża
Pontyfikat
Cosima Gentile Migliorati został wybrany na
papieża
17 października
1404 i przybrał imię Innocenty VII.
11 listopada
1404 odbyła się uroczysta inauguracja jego pontyfikatu. Wbrew zobowiązaniom podjętym na konklawe odmówił jednak podjęcia rozmów z "awiniońskim"
antypapieżem Benedyktem XIII
, mimo pojednawczych sygnałów płynących z
Awinionu
. Innocenty VII chciał doprowadzić do zakończenia schizmy na własnych warunkach i zwołał w tym celu
sobór
do Rzymu. Sobór ten jednak nigdy się nie odbył, a wkrótce potem w mieście wybuchł bunt przeciw krewnym papieża, którym ten powierzył wysokie stanowiska w administracji zarówno świeckiej, jak i kościelnej. Innocenty VII musiał wezwać na pomoc króla Neapolu
Władysława
, płacąc za tę pomoc szeregiem ustępstw o charakterze politycznym . Rebelię zdławił bratanek papieża Ludovico Migliorati, jednak jego brutalne metody (m. in. egzekucja 11 zasłużonych obywateli Rzymu) sprowokowały kolejne wystąpienia antypapieskie.
6 sierpnia
1405
Innocenty VII musiał uciekać wraz z kardynałami do
Viterbo
. Dopiero przejęcie władzy w mieście przez stronnictwo gibelinów z Giovannim Colonną na czele w 1406 umożliwiło mu powrót. Miasto było jednak okupowane przez wojska króla Władysława Neapolitańskiego, który ewakuował je dopiero po obłożeniu go
ekskomuniką
. Po uspokojeniu sytuacji w Rzymie Innocenty VII zajął się reformą Uniwersytetu Rzymskiego, tworząc na nim wydziały: medycyny, filozofii, logiki i retoryki oraz katedrę greki. Zmarł 6 listopada 1406 wieku 67 lat.
W ciągu dwóch lat swojego pontyfikatu Innocenty VII nie podjął żadnych realnych kroków w celu przezwyciężania schizmy, pewnym usprawiedliwieniem dla niego mogą być jednak problemy, z jakimi zmagał się w Rzymie, nieszczerość Benedykta XIII, a także postawa króla Neapolu Władysława, który dążył do podporządkowania sobie Rzymu i papiestwa.
Kardynałowie z nominacji Innocentego VII
Przypisy
- ↑ 1,0 1,1 A. Kneer: Zur Vorgeschichte Papst Innozenz VII. (w:) Historisches Jahrbuch, 1891, s. 347-348
Źródła