Judyta Bawarska, wizerunek z "Welfenchronik" z
1520
r.
Judyta Bawarska (ur.
805
, zm.
19
lub
23 kwietnia
843
), córka hrabiego
Welfa I
i Jadwigi, kobiety z możnego saskiego rodu.
W
819
r. w
Akwizgranie
poślubiła cesarza
Ludwika I Pobożnego
(czerwiec
778
-
20 czerwca
840
), syna cesarza
Karola Wielkiego
i jego drugiej żony,
Hildegardy Sabaudzkiej
, córki hrabiego
Gerolda z Vinzgouw
. Ludwik i Judyta mieli razem syna i córkę:
Judyta dążyła do zapewnienia Karolowi jakiejś dzielnicy, co jednak wywołało konflikt z synami Ludwika z jego pierwszego małżeństwa z
Ermengardą
. W
829
r. jeden z nich,
Lotar I
, oskarżył macochę o cudzołożny związek z Bernardem z Septymanii, który miał również być ojcem Karola. W
830
r. kolejny z braci,
Pepin I Akwitański
, obległ ojca i macochę w
Compiegne
. Para cesarska dostała się do niewoli, a Judytę osadzono w klasztorze św. Krzyża w
Poitiers
. Władzę przejął najstarszy z rodzeństwa,
Lotar I
, co nie spodobało się jego młodszym braciom, Pepinowi i
Ludwikowi
, którzy uwolnili ojca z klasztoru. Po kilkuletniej wojnie Lotar został wyparty do Italii, wcześniej raz jeszcze w latach
833
-
834
zdobywając władzę (Judyta znalazła się wtedy na wygnaniu w
Tortonie
). Sprawa apanażu dla Karola rozstrzygnęła się w
838
r., po śmierci Pepina. Ludwik, pomijając prawa swojego wnuka,
Pepina II
, oddał Akwitanię Karolowi.
Od czasów Judyty zaczyna się kariera rodu
Welfów
we frankijskim państwie. Obaj jej bracia uzyskali wysokie godności w cesarstwie. Jej siostra
Emma
poślubiła pasierba Judyty, Ludwika. Judyta zmarła w
843
r., trzy lata po swoim mężu. Została pochowana w kościele św. Marcina w
Tours
.
W
826
r. w
Moguncji
uczestniczyła w chrzcie
Haralda Klaka
.