Karl Amadeus Hartmann (ur.
2 sierpnia
1905
w
Monachium
, zm.
5 grudnia
1963
w Monachium) – niemiecki muzyk i kompozytor.
Kształcił się w męskim seminarium nauczycielskim a następnie w latach
1924
-
1929
na Akademii Muzycznej w Monachium. Między
1933
a
1945
rozpowszechnianie jego dzieł było w Niemczech zabronione. Od
1942
pobierał nauki u Antona Weberna w Wiedniu. W 1945 załozył organizację "Musica viva", którą kierował aż do śmierci, wystawiał tu zabronione przez
narodowych socjalistów
utwory i stworzył forum dla młodych kompozytorów.
Twórczość
Najbardziej znanym utworem Hartmanna jest opera Simplicius Simplicissimus (
1935
, premiera sceniczna w
1949
, nowa wersja
1957
). Opera wystawiona została dopiero w
1948
, gdyż była zakazana w
III Rzeszy
. Kompozytor korzystał z wielu gatunków muzycznych; należały do nich
marsze
, tańce,
chorały
, piosenki ulicznych śpiewaków, cytował w operze dzieła
Jana Sebastiana Bacha
,
Igora Strawińskiego
i
Sergiusza Prokofiewa
. Cytaty z muzyki żydowskiej podkreślały solidaryzowanie się kompozytora z wyklętą przez narodowy socjalizm sztuką. Cytował również starą pieśń niemiecką Pieśń Floriana Geyera, co podkreślało związek tragicznego losu tytułowego bohatera opery z losem wielu innych ludzi.
Inne ważniejsze dzieła to pięć krótkich
oper
Das Wachsfigurenkabinett (Gabinet figur woskowych, 1920-1930), osiem
symfonii
,
koncerty
solowe, dwa
kwartety
smyczkowe, Friede Anno 48 na sopran,
chór
mieszany i fortepian.