Jan Maurycy Paweł Puzyna
książę
herbu
Oginiec
(ur.
13 września
1842
w
Gwoźdźcu
, zm.
8 września
1911
w
Krakowie
),
kardynał
,
sufragan
lwowski
,
biskup krakowski
.
Studiował prawo na
Uniwersytecie Lwowskim
i w
Pradze
, gdzie uzyskał doktorat w
1868
. Pracował w sądownictwie galicyjskim, w
1876
wstąpił do seminarium w
Przemyślu
. Po uzyskaniu święceń kapłańskich w
1878
pozostał w Przemyślu, gdzie w
1880
został mianowany
kanonikiem
.
Od
1886
był sufraganem lwowskim. W
1894
mianowany biskupem krakowskim, urząd pełnił od
1895
.
Ingres
do
katedry
odbył
17 lutego
1895
.
15 kwietnia
1901
mianowany kardynałem.
28 września
1901
założył, a później zatroszczył się także o wzniesienie budynku nowego seminarium diecezjalnego w Krakowie przy ul. Podzamcze. Dokończył odnowę konserwatorską katedry wawelskiej (nie zrealizował projektu Akropolis wawelskiego
Stanisława Wyspiańskiego
), przerwał prace nad dekoracją skarbca katedralnego
Józefowi Mehofferowi
. Po śmierci papieża
Leona XIII
w
1903
na
konklawe
zgłosił w imieniu cesarza
Franciszka Józefa I
protest zwany
ekskluzywą
wobec próby wyboru na papieża kardynała
Rampolliego
, wobec takiej sytuacji wybrano kardynała
Giuseppe Sarto
, który jako papież
Pius X
zniósł prawo ekskluzywy. Protest zgłoszony przez kardynała Puzynę był ostatnim w historii Kościoła. W
1908
koronował obraz Matki Bożej Bolesnej znajdujący się u OO Franciszkanów. Odzyskał dla biskupstwa i odnowił kościół Benedyktynów w Tyńcu. Wdał się w spór na temat obsady katedr wydziału teologicznego na UJ. Mieszkańców Krakowa zbulwersował odmową pogrzebu
Juliusza Słowackiego
w katedrze w
1909
oraz odmową odprawienia mszy św. na Błoniach 15 lipca
1910
w 500. rocznicę
bitwy grunwaldzkiej
. Tłumaczył, że jest przeciwnikiem patriotyzmu ulicznego.
Pochowany został w
katedrze wawelskiej
w
kaplicy pw. Niepokalanego Poczęcia NMP
.
Bibliografia
- Ks. Bolesław Przybyszewski, Zarys dziejów diecezji krakowskiej, cz.III, Kraków
1998
.