Stary Świat (kolor zielony).
Stary Świat − określenie wprowadzone w Europie w okresie
wielkich odkryć geograficznych
dla kontynentów znanych Europejczykom bezpośrednio lub z relacji, już od
starożytności
, czyli
Europy
,
Azji
i
Afryki
. Jego użycie związane było z odkryciem
Ameryki
, czyli
Nowego Świata
, do którego zaliczono później także
Australię
i
Oceanię
wraz z
Antarktydą
. Pojęcia Starego i Nowego Świata utrzymują się do dziś nie tylko w
historii
i
geografii historycznej
, ale także w
biogeografii
.
Znany Europejczykom Stary Świat na XV-wiecznej mapie
wenecjanina
Fra Mauro
Stary Świat, mimo, że nie był w całości poznany przez główne cywilizacje Europy i Azji (
łacińską
,
grecką
,
arabską
, indyjską,
chińską
i
japońską
), to jednak był mniej lub bardziej bezpośrednio połączony w jedną całość, a historia poszczególnych jego części wpływała od czasu do czasu na inne. Najbardziej spektakularne przejawy tego wpływu nastąpiły w wiekach
IV
-
V
gdy
Hunowie
, odparci od chińskich granic cesarstwa
Han
przynieśli zgubę
cesarstwu rzymskiemu
. Tysiąc lat później także z
Chin
dotarła do Europy
czarna śmierć
czyli epidemia
dżumy
, zaś w
XIII wieku
ziemie od
Japonii
po
Niemcy
najeżdżali
Mongołowie
.
Na Stary Świat składa się największy ląd świata (
Eurazja
) z Afryką oraz otaczające je wyspy. Tradycyjne nazwy trzech tworzących go kontynentów zostały wprowadzone już przez
starożytnych Greków
- w odróżnieniu od lądów Nowego Świata, których nazwy ukuli nowożytni odkrywcy i kartografowie. Stary Świat nie tylko został pierwszy opisany i poznany, ale także wcześniej zaludniony. Tu także pojawiły się najstarsze cywilizacje świata, a liczba ludności trzech jego kontynentów jeszcze w XVII wieku stanowiła ponad 96% zaludnienia ziemi[1]. Dziś wciąż zamieszkuje Stary Świat ok. 85% populacji ziemskiej.
Przypisy
- ↑ Antoni Podraza (red.): Wielka Historia Świata t.7 Świat w XVII wieku. Kraków: Fogra Oficyna Wydawnicza, 2005. ISBN 83-85719-8-X5.