Międzynarodowe Stowarzyszenie Misyjne Adwentystów Dnia Siódmego Trzecia Część
Międzynarodowe Stowarzyszenie Misyjne Adwentystów Dnia Siódmego Trzecia CzęśćMiędzynarodowe Stowarzyszenie Misyjne Adwentystów Dnia Siódmego Trzecia Część; Zach. 13:8–9; Obj. 14:12 – niewielki
antytrynitarny
odłam
adwentystów reformowanych
(Ruchu Reformacyjnego), powstały w
Niemczech
w
1918
r. na skutek braku zgody części zwolenników pacyfistycznego Ruchu Reformacyjnego powstałego w okresie
I wojny światowej
z
Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego
wobec niektórych poglądów wyrażanych przez przywódców owego ruchu, które ich zdaniem stanowiły błąd w doktrynie. Podobnie, jak macierzysty Ruch Reformacyjny, stowarzyszenie podziela pogląd o „odpadnięciu od prawdy” Kościoła Adwentystów w skutek przyzwolenia na odbywanie służby wojskowej i łamanie, jego zdaniem, przykazania o świętowaniu
sabatu
usprawiedliwiane przez przywódców tego Kościoła, ponadto stwierdzając „odpadnięcie od prawdy” samych adwentystów reformowanych, którzy choć zdaniem stowarzyszenia sprzeciwili się błędom Kościoła Adwentystów w momencie kryzysu, sami także popadli w inne
herezje
. Wokół tego zasadniczego poglądu nastąpiło zorganizowanie Stowarzyszenia Adwentystów Trzeciej Części, którego głównym ideologiem, uważanym także za założyciela wyznania, stał się Josef Bach. Poglądy Interpretacja trzech części ZachariaszaPrzez analogię do starotestamentalnego proroctwa o trzech częściach z
Księgi Zachariasza
, wyznanie sformułowało pogląd, iż tak jak w
Izraelu
nastąpił podział na trzy części –
Efraima
,
Judę
i
Jakuba
– spośród których trzecia z nich dochowała wierności Bogu do końca, tak też we współczesnym
adwentyzmie
dokonał się podział na trzy części, które charakteryzowało proroctwo. Pierwsza część – typiczny Efraim – w znaczeniu antytypicznym oznacza macierzysty Kościół Adwentystów Dnia Siódmego, któremu miała być powierzona duchowa
skrzynia przymierza
od
1844
aż do
1914
r.[1] Wówczas to przywódcy tego wyznania zezwolili adwentystom na służbę wojskową, przez co zdaniem adwentystów reformowanych i adwentystów trzeciej części „odpadli od prawdy” i złamali
dekalog
. Adwentyści o poglądach pacyfistycznych, tzw. reformowani, dali początek wówczas
Ruchowi Reformacyjnemu
, który sprzeciwił się zezwoleniom na służbę wojskową. Zorganizował się jako oddzielna korporacja w
1925
r. Adwentyści trzeciej części dopatrują się w owej
schizmie
z okresu
I wojny światowej
proroczego powtórzenia podziału, jaki nastąpił w
Izraelu
na
Królestwo Izraela
i
Królestwo Judy
, w wyniku którego to pierwsze popadło w odstępstwo i zostało odrzucone przez Boga, tak jak współcześnie Kościół Adwentystów Dnia Siódmego.[1] W tym okresie pozostać miały „wierne ostatki” z pokolenia Judy („druga część”), poza którymi cały Izrael miał być odrzucony według zastosowania proroctw z
Iz
28, 5–6 i
Oz
11, 12. „Ostatkami” tymi według adwentystów trzeciej części mieli być adwentyści reformowani w latach
1914
–
1918
. Zgodnie jednak z zastosowaniem kolejnych proroctw, także w Judzie miało pojawić się odstępstwo według
2 Krl
17, 19–20; 23, 27 i
Jer
7, 14–15: „ Toteż Pan rzekł: Również i Judę usunę sprzed swego oblicza, jak usunąłem Izraela, i odrzucę to miasto, które wybrałem. ” Według kolejnego zastosowania proroctw, z pokolenia Judy miały pozostać „wierne ostatki” Jakuba stanowiące „trzecią część” proroctwa Zachariasza, podczas gdy pozostałe dwie części – Efraim (Kościół Adwentystów Dnia Siódmego) i Juda (adwentyści reformowani) miały zginąć w odstępstwie wobec przykazań Bożych.[3] Zgodnie z interpretacją adwentystów trzeciej części, ostatni podział w ludzie Bożym, z którego wyodrębnił się wierny Jakub, zaszedł w marcu
1918
r. między tymi spośród adwentystów reformowanych, którzy dostrzegli odstępstwo w Ruchu Reformacyjnym, mające polegać m.in. na uznaniu przez Ruch Reformacyjny siebie samego za prorocze „głośne wołanie” anioła z 18. rozdziału
Objawienia św. Jana
oraz „wieczorne wylanie” deszczu Ducha Świętego[3]. W kolejnych latach krytyka adwentystów reformowanych ze strony adwentystów trzeciej części poszerzyła się o kolejne aspekty dotyczące łamania kolejnych przykazań dekalogu, w tym o rzekomą zmianę stanowiska Ruchu Reformacyjnego z antytrynitarnego na trynitarne, oskarżanie przywódców Ruchu Reformacyjnego o cudzołóstwo i ponowne zawieranie małżeństw za życia poprzedniego małżonka oraz stanowisko adwentystów reformowanych w sprawie zdjęć i portretów, zezwalające na ich posiadanie, co zdaniem adwentystów trzeciej części stanowi pogwałcenie przykazania zakazującego sporządzania podobizn. Z tego też względu, adwentyści trzeciej części znani byli jako „obrazoburcy”[4]. Charakterystyka prorocza „trzeciej części”, którą adwentyści trzeciej części odnoszą do swojego ruchu, opiera się na proroctwie Zachariasza: „ I stanie się w całym kraju - mówi Pan: Dwie trzecie zginą i pomrą, a tylko trzecia część pozostanie z nim. Tę trzecią część wrzucę w ogień i będę ją wytapiał, jak się wytapia srebro, będę ją próbował, jak się próbuje złoto. Będzie wzywać mojego imienia i wysłucham ją. Ja powiem: Moim jest ludem, a ona odpowie: Pan jest moim Bogiem. ” Ważność chrztuWedług porządku zborowego Międzynarodowego Stowarzyszenia Misyjnego Adwentystów Dnia Siódmego Trzeciej Części, chrzest może przyjąć wyłącznie osoba w wieku świadomym, która dobrowolnie przyjęła wszystkie zasady wiary.[3] Nauka o „trzech częściach” determinuje stosunek do
chrztu
i ważności jego udzielenia w macierzystych wyznaniach adwentystycznych. Zgodnie z porządkiem zborowym: „ Jeżeli ktoś ochotnie oświadczył, że pragnie być przyłączony do Zboru z jakiejś innej społeczności, z wyjątkiem Organizacji Adwentystów Dnia Siódmego, to chrzest jest warunkiem przystępowania do społeczności Adwentystów Dnia Siódmego Trzeciej Części. Jeżeli jest ktoś ze społeczności Adwentystów Dnia Siódmego, wówczas zostaje zbadane, kiedy został w tym Kościele ochrzczony. Jeżeli to miało miejsce przed pierwszą wojną światową, do wiosny roku
1915
, kiedy to jeszcze istniała jedna społeczność Adwentystów Dnia Siódmego, wtedy jest jego imię napisane w Księdze Żywota. Jeżeli jest ktoś ochrzczony z Ruchu Reformacyjnego od wiosny roku 1915 do marca roku
1918
wówczas chrzest jest prawomocny. [...] Dla wszystkich innych, bez wyjątku czy różnicy, jak się kto zapatruje na chrzest u niektórych z innych kościołów, jest warunkiem do przyjęcia drugi chrzest, żeby być przyjętym do Zboru Adwentystów Dnia Siódmego Trzeciej Części. ” — Organizacja i zasady wiary, s. 90–91[6] Reforma zdrowiaAdwentyści trzeciej części, podobnie jak macierzysty Ruch Reformacyjny, uznają przestrzeganie
diety wegetariańskiej
, abstynencję od
tytoniu
,
alkoholu
,
kawy
i
herbaty
za bezwzględny obowiązek wyznawców. W odróżnieniu jednak od adwentystów reformowanych, Stowarzyszenie Adwentystów Dnia Siódmego Trzecia Część wprowadziło bardziej surowe zalecenia żywieniowe wobec swoich członków, obejmujące, oprócz powyższego, ponadto: „ Wystrzeganie się drażniących pokarmów i napojów, jak: prawdziwej kawy, ruskiego czaju, korzennych przypraw (pieprz), octu i w occie zaprawionych pokarmów, starych cuchnących serów, przesolonych i korzennych potraw, kwaśnej cuchnącej jarzyny, ciężkostrawnego pieczywa, wszlekiego rodzaju napojów alkoholowych i każdej rzeczy ciało plamiącej, według 1 Kor. 3:16–17; 6:19, jak tytoniu,
opium
, trujących lekarstw i iniekcji itd. ” — Organizacja i zasady wiary, s. 90–91[7] Historia i współczesnośćMiędzynarodowe Stowarzyszenie Misyjne Adwentystów Dnia Siódmego Trzecia Część stworzone zostało w marcu
1918
r. przez grupę adwentystów reformowanych skupionych wokół osoby Josefa Bacha, którzy dopatrywali się odstępstwa w Ruchu Reformacyjnym, uznanym odtąd za tzw. „drugą część”. W początkowej fazie istnienia ruchu Trzeciej Części zdawał się odnosić on sukcesy, o czym świadczyć może przyłączenie się do Trzeciej Części na krótki czas m.in. Juliusa Wolza, czy Wilhelma Maasa - późniejszego przewodniczącego
Generalnej Konferencji adwentystów reformowanych
[4]. Wkrótce jednak większość członków powróciła do zborów Ruchu Reformacyjnego, gdy ten zorganizował się w międzynarodową organizację religijną, podczas I sesji Generalnej Konferencji w
Gocie
w
1925
r. Mimo kryzysów, Stowarzyszenie Adwentystów Trzeciej Części przetrwało do dnia dzisiejszego, licząc obecnie ok. tysiąca członków w
Niemczech
,
Republice Czeskiej
,
Polsce
, na
Ukrainie
i w
Rumunii
. Nie istnieje
Generalna Konferencja
, lub inna instytucja grupująca adwentystów trzeciej części. Zbory, mimo autonomii, pozostają ze sobą z dobrych stosunkach i organizują doroczne konferencje międzynarodowe. Organizacja utrzymywana jest na poziomie lokalnym. Komitet nominacyjny każdego zboru składa się z nieparzystej liczby osób[8]. Urzędy w zborze (m.in.
starszego zboru
, pierwszego diakona, nauczyciela szkoły sobotniej) obsadzane są drogą głosowania, lub losowania, gdy więcej niż jedna osoba wydaje się posiadać te same predyspozycje do jego objęcia[9]. Sytuacja w PolsceW Polsce historia adwentystów trzeciej części, podobnie jak i macierzystych
adwentystów reformowanych
, sięga okresu tuż po
I wojnie światowej
[10]. Stowarzyszenie Adwentystów Trzeciej Części, znane w polskim środowisku adwentystycznym już od okresu międzywojennego pod przezwiskiem Rogolowcy i Spychałowcy, od nazwisk polskich przywódców ruchu, rozwijało się szczególnie na
Śląsku
[10]. Jego członkowie rekrutowali się zarówno spośród byłych członków Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego, jak i spośród adwentystów reformowanych. Już w
1927
r. przywódcą ruchu był starszy zboru Józef Rogala, zamieszkały we wsi
Kowale
(nr 9)[10], gdzie do dziś znajduje się centrala i kaplica liczącego już tylko dwóch członków ruchu Trzeciej Części. Po śmierci polskiego starszego zboru – Oskara Rogola – działalnością stowarzyszenia kieruje Józef Rogol. Stowarzyszenie Adwentystów Trzeciej Części znane jest polskiemu środowisku adwentystycznemu głównie dzięki jego aktywnej działalności wydawniczej. Wydawnictwo „Testimonex” należące do adwentystów trzeciej części przetłumaczyło i wydało w języku polskim wszystkie ważniejsze książki
Ellen G. White
[11], spośród których wiele nie ukazało się dotychczas nakładem
wydawnictwa „Znaki Czasu”
. Jednym z większych przedsięwzięć było przełożenie na język polski wszystkich dziewięciu tomów
Świadectw dla Zboru
, które dotychczas ukazały się jedynie nakładem wydawnictwa „Testimonex”[12]. Ich przekład możliwy był dzięki wsparciu
dziesięcin
członków Stowarzyszenia. Wydawanie dziewięciotomowej serii rozpoczęto w
1984
r., kiedy to ukazał się tom pierwszy[13]. Świadectwa, z uwagi na istniejącą wówczas sytuację polityczną (okres
PRL
), wydawane były „podziemnie” – przepisywane na maszynie i drukowane na
powielaczu
. Przypisy- ↑ 1,0 1,1 Powstanie trzech części pośród ludu adwentowego. W: Organizacja i zasady wiary Międzynarodowego Stowarzyszenia Misyjnego Adwentystów Dnia Siódmego Trzeciej Części.
Kowale
: Wydawnictwo „Testimonex”, s. 79.
- ↑
2Krl 23,27
w przekładach Biblii.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Powstanie trzech części pośród ludu adwentowego. W: Organizacja i zasady wiary Międzynarodowego Stowarzyszenia Misyjnego Adwentystów Dnia Siódmego Trzeciej Części.
Kowale
: Wydawnictwo „Testimonex”, s. 80.
- ↑ 4,0 4,1 Germany and Austria. W: Alfons Balbach:
The History of the Seventh Day Adventist Reform Movement
. Cz. II: Europe.
Roanoke
: Reformation Herald Publishing Association,
1999
, s. 183.
- ↑
Za 13,8-9
w przekładach Biblii.
- ↑ Powinność chrztu. W: Organizacja i zasady wiary Międzynarodowego Stowarzyszenia Misyjnego Adwentystów Dnia Siódmego Trzeciej Części.
Kowale
: Wydawnictwo „Testimonex”, ss. 90–91.
- ↑ Reforma zdrowia. W: Organizacja i zasady wiary Międzynarodowego Stowarzyszenia Misyjnego Adwentystów Dnia Siódmego Trzeciej Części.
Kowale
: Wydawnictwo „Testimonex”, s. 68.
- ↑ Zadanie komitetu nominacyjnego. W: Organizacja i zasady wiary Międzynarodowego Stowarzyszenia Misyjnego Adwentystów Dnia Siódmego Trzeciej Części.
Kowale
: Wydawnictwo „Testimonex”, s. 98.
- ↑ Losowanie. W: Organizacja i zasady wiary Międzynarodowego Stowarzyszenia Misyjnego Adwentystów Dnia Siódmego Trzeciej Części.
Kowale
: Wydawnictwo „Testimonex”, s. 97.
- ↑ 10,0 10,1 10,2 Dlaczego Kościół Adwentystyczny nie został uznany de iure?. W:
Zachariasz Łyko
: Sytuacja prawna Kościoła adwentystycznego w Polsce międzywojennej 1918–1939. Cz. IV: Polityka wyznaniowa Polski Międzywojennej.
Warszawa
:
Wydawnictwo „Znaki Czasu”
,
1979
, ss. 333-334.
- ↑
Oficjalna witryna Wydawnictwa „Testimonex”
. [dostęp 2010-10-30].
- ↑
Oferta książkowa Wydawnictwa „Testimonex”
. [dostęp 2010-10-30].
- ↑ Dzieła Ellen G. White w języku polskim. W: Bernard Koziróg: Ellen Gould White.
Podkowa Leśna
: Wyższe Adwentystyczne Seminarium Duchowne im. Michała Beliny-Czechowskiego,
1998
, s. 130.
Bibliografia
Inne hasła zawierające informacje o "Międzynarodowe Stowarzyszenie Misyjne Adwentystów Dnia Siódmego Trzecia Część":
Wszystkich Świętych
...
Dziady (zwyczaj)
...
Zambezi
...
Rodzimy Kościół Polski
...
Ren
...
Dzień Zmarłych
...
Dzień Zaduszny
...
Biegun północny
...
Biskup
...
Wag
...
Inne lekcje zawierające informacje o "Międzynarodowe Stowarzyszenie Misyjne Adwentystów Dnia Siódmego Trzecia Część":
056. Państwa Europy i ich mieszkańcy – część 1 (plansza 1)
...
02a Pojęcia podstawowe - część 1 (plansza 12)
...
02a Pojęcia podstawowe - część 1 (plansza 14)
...
|