Valencia Club de Fútbol (znany również jako Valencia lub Los Che) –
hiszpański
klub
piłkarski
, grający obecnie w
Primera División
z siedzibą w
Walencji
, założony w
1919
roku. Obok
FC Barcelony
i
Realu Madryt
najbardziej znany klub
hiszpański
. Swoje domowe mecze rozgrywa na stadionie
Estadio Mestalla
o pojemności 55 tys. widzów, W budowie jest nowy stadion Valencii,
Nou Mestalla
, który pomieści 75 tys. widzów. Zespół Valencii należy do najbardziej utytułowanych w
Hiszpanii
. Sześciokrotnie wywalczył
mistrzostwo Hiszpanii
oraz 7 razy
Puchar Hiszpanii
, a także raz udało się Valencii zdobyć Superpuchar Hiszpanii. Osiągał także sukcesy w europejskich pucharach: w
1962
,
1963
oraz
2004
roku wygrał
Puchar UEFA
, a w
1980
roku wygrał Puchar Zdobywców Pucharów. W tabeli wszech czasów ligi hiszpańskiej Valencia zajmuje 3. miejsce za
Realem Madryt
i
FC Barceloną
.
Historia
Początki
Klub piłkarski Valencia został założony przez grupę mieszkańców Walencji w
1919
roku w Barze Torino. Głównymi inicjatorami powstania klubu byli Gonzalo Medina Pernas i Octavio Augusto Milego. 18 marca 1919 r. klubowi nadano nazwę Valencia Club Football.
Pierwszym prezesem Valencia Club Football był Octavio Augusto Milego, a jego zastępcą Gonzalo Medina Pernas. Jako barwy klubowe obrano czarny i biały, choć w latach
1924
-
1996
za barwy hiszpańskiego klubu uznawano tylko kolor biały. Pierwszy mecz Los Ches, rozegrali z lokalnym rywalem Gimnastico de Castellon. Zakończył się on porażką 0:1. W
1923
r. do użytku został oddany obecny stadion klubowy Stadio Mestalla, który wówczas był w stanie pomieścić 19 tys. kibiców.
Pierwsze sukcesy
"Złoty wiek" w historii klubu zaczyna się w 1940 r. dzięki prezesowi klubu Luisowi Casanova. Casanova ściągał zawodników i inwestował w cały klub. W tym czasie drużyna zdobyła trzy mistrzostwa ligi i dwa krajowe puchary. Wówczas w drużynie grali: Epi, Amadeo, Asensi i Gorostiza.
Lata 50. i Antonio Puchades
Lata 50. w historii klubu łączą się nierozerwalnie z ikoną drużyny Los Ches, Antonio Puchades. W tym czasie zarząd podjął decyzję o rozbudowie i modernizacji Stadio Mestalla.
10 lipca
1950
r. rozpoczęto prace pod kierownictwem architekta D. Savior Pasquala oraz odpowiadającego za wykonanie D. Chose Tormo. Mestalla stał się wtedy wielkim obiektem, który mógł już pomieścić 45 000 widzów. Mimo że Valencia w owym czasie posiadała drużynę składającą się z wybitnych graczy, z Puchadesem na czele, wyniki w sezonie 50/51 nie były zadowalające. Valencianistas grali bardzo nieregularnie, zaskakując swoich kibiców porażkami ze słabymi drużynami. Louis Casanova chciał odejść z klubu, jednak pod presją współpracowników, zawodników i mieszkańców miasta został do
1959
r.
Europejskie puchary
2 lipca
1961
r. po tragicznej śmierci Brazylijczyka Waltera, który zginął w wypadku samochodowym, na prezydenta klubu został wybrany Julio Miguel. W Pucharze Miast Targowych Valencia zdobyła puchar pokonując 6:2 w finale
Barcelonę
. Miguel zaczął sprowadzać wielkich graczy, m.in. brazylijskiego supersnajpera Waldo Machado. Wspaniałą parę wraz z Waldo stworzył Vicente Guillot, którego kariera przebiegała podobnie. Razem strzelili mnóstwo bramek, a Waldo jest do tej pory najlepszym strzelcem Los Ches.
Era Di Stéfano
Alfredo Di Stéfano
przybył do klubu w kwietniu
1970
r., zastępując parę trenerską Enrique Boque i Savior Artigas. Di Stéfano stworzył solidną drużynę z dobrze poukładaną obroną z takim nazwiskami jak Sol, Anibal, Jesus Martinez, Anton, Abelardo. W środku pola grali Pepe i Claramunt, w ataku Forment, Valdez, Sergio i Pellicer. W sezonie 1970/71 Los Ches i Valencia pod wodzą Di Stéfano zdobyła tytuł mistrza ligi. Wszyscy obserwatorzy byli zgodni, że głównym autorem tego sukcesu był wspaniały Abelardo który czarował swoja grą całą Hiszpanię.
Czas finałów
W roku
1992
kierownictwu na czele z prezesem Arturo Tuzonem Gilem udaje się wyjść z kryzysu finansowego i doprowadzają klub do dawnej świetności. Zatrudniono holenderskiego szkoleniowca Guuss Hiddinka. Holender nie doprowadził jednak VCF do tytułu i klub zajął dwa razy z rzędu 4 miejsce w lidze. W sezonie
1993
/94 do drużyny przybyła gwiazda światowego formatu Predrag Mijatovic. Valencia jednak nadal nie uzyskiwała wyników, a z posadą musieli się kolejno pożegnać Paco Real,
Hector Nunez
i Jose Manuel Rielo.
W kolejnym sezonie
1994
/95, z Mijatovicem i Gaizką Mendietą w składzie, Valencia zajęła dopiero 10. miejsce w lidze. Do drużyny dołączali tacy piłkarze jak Ilie, Vlaovic, Claudio Lopez, Romario; nie wiązało to się jednak z sukcesami. W sezonie 1998/99 Valencia tryumfuje w Pucharze Hiszpanii pokonując w dwumeczu Barcelonę. W roku 1999 trenerem klubu zostaje argentyński trener Hector Raul Cuper, który już w pierwszym swym sezonie zdobywa z Valencianistas Super Puchar Hiszpanii i doprowadza drużynę do finału
Ligi Mistrzów
. Valencia przegrała w finale z
Realem Madryt
0:3. Rok później w walce o Puchar Ligi Mistrzów Los Ches ulegli Bayernowi Monachium w karnych. Po tym wydarzeniu z klubu odeszli trener Raul Cuper i zawodnik Gaizka Mendieta.
Liga Campeon 2002
Nowy trener
Rafa Benitez
stworzył silną drużynę i Valencianistas zdobyli tytuł Mistrza Hiszpanii.
5 maja
2002
r. na stadionie La Rosaleda, Valencia pokonała Malagę 2:0 i została mistrzem ligi. W ostatnim meczu ligowym Valencia, mimo że była już mistrzem, zwyciężyła Betis również 2:0 i cała Walencja oszalała ze szczęścia. Świętowanie nie miało końca, a piłkarze z całą ekipą triumfalnie krążyli po ulicach miasta na wielkim autobusie gdzie szampan lał się strumieniami. W pamiętnej drużynie występowali: Angloma, Ayala, Carboni, Curro Torres, Djukic, Fabio Aurelio, Garrido, Marchena, Navarro, Pellegrino, Aimar, Albelda, Angulo, Baraja, De los Santos, Jandro, Kily Gonzalez, Rufete, Serban, Vicente, Carew, Ilie, Juan Sanchez, Mista i Salva.
Historyczny Dublet 2004
W roku
2004
pod wodzą
Rafaela Beniteza
klub zdobył Mistrzostwo Ligi i
Puchar UEFA
. Parą środkowych pomocników byli David Albelda i Ruben Baraja, skrzydłowym Vicente, skutecznym Miście i Robertem Ayalą i Santiago Canizaresem. Ta ekipa w niezwykłym stylu przeszła przez rozgrywki ligowe. Dobrą dyspozycję piłkarze
Beniteza
prezentowali także w
Pucharze UEFA
, by wygrać te rozgrywki pokonując w meczu finałowym, na stadionie w Goeteborgu
Olympique Marsylia
.
W roku 2004 kibice Valencii na całym świecie mieli dużo powodów do świętowania za sprawą
Rafy Beniteza
i jego podopiecznych. W drużynie grali zawodnicy: Vicente, Aimar, J. Lopez, Canizares, Baraja, Ayala, weteran Amedeo Carboni.
Rafa Benitez
ostatecznie odszedł z klubu przed wygaśnięciem kontraktu.
Sukcesy
Zespół w sezonie
2010
/
2011
Sztab szkoleniowy
Źródło:
valenciacf.com
Skład
Źródło:
valenciacf.com
Wypożyczeni
Piłkarze
Trenerzy
Prezesi
- Octavio Augusto Milego Díaz –
1919
-
1922
- Alfredo Aigües Ponce –
1922
- Francisco Vidal Muñoz –
1922
- Ramón Leonarte Ribera –
1922
-
1924
- Francisco Romeu Zarandieta –
1924
- Pablo Verdeguer Comes –
1924
-
1925
- Facundo Pascual Quilis –
1925
-
1929
- Juan Giménez Cánovas –
1929
-
1932
- Manuel García del Moral –
1932
-
1933
- Adolfo Royo Soriano –
1933
-
1935
- Francisco Almenar Quinzá –
1935
-
1936
- Luis Casanova Giner –
1936
- Alfredo Giménez Buesa –
1939
-
1940
- Luis Casanova Giner –
1940
-
1959
- Vicente Iborra Gil –
1959
-
1961
- Julio de Miguel i Martínez de Bujanda –
1961
-
1973
| |
Kappa
,
Coca-Cola
, Unibet, Mahou
Źródło
Linki zewnętrzne