Arnulf z Karyntii (ur. wrzesień lub październik
850
, zm.
8 grudnia
899
w
Regensburgu
) – król
wschodniofrankijski
z dynastii
Karolingów
w latach
887
-
899
. Król Włoch w latach
894
-
895
i od
896
cesarz rzymski
.
Życie
Arnulf był nieślubnym synem
Karlomana
. Możliwe jest, że Karloman i matka Arnulfa - Liutswinda (?) mogli później wziąć ślub. Arnulf dorastał w Moosburgu w dolinie
Mozy
. W
875
został prefektem
Marchii Wschodniej
i do śmierci swojego ojca w
880
księciem
Karyntii
. Prowadził wiele wojen z
Świętopełkiem I morawskim
, a także uwikłał się w sprawy związane z
Wikingami
.
Arnulf w listopadzie
887
brał udział w wojnie przeciwko swojemu stryjowi
Karolowi III Otyłemu
, królowi
wschodniofrankijskiemu
. W
888
przybył do Italii po śmierci Karola III i walczył z
Berengarem I
o władzę w królestwie
Włoch
. Berengar I został lennikiem Arnulfa, gdy w
889
stracił swoje włości na rzecz księcia
Gwidona III ze Spoleto
. Po śmierci Gwidona, Arnulf w
894
został królem Włoch, abdykując w
895
na rzecz Berengara i syna Gwidona - Lamberta II. Dopiero po abdykacji Lamberta w
896
Arnulf został cesarzem niemieckim. Pod koniec lutego tego samego roku został koronowany przez
papieża
Formozusa
, jednakże ta koronacja nie została uznana po odejściu i śmierci papieża przez jego następcę
Jana IX
.
W roku
888
zatwierdził
Odona z Paryża
jako króla
zachodniofrankijskiego
; nie zaakceptował tego
Karol III Prostak
i w
893
został drugim królem. W
895
Arnulf stanął po stronie Odona. Dopiero w
898
Karol, po śmierci Odona, zasiadł samodzielnie na tronie zachodniofrankijskim z aprobatą Arnulfa. W
891
Arnulf odniósł znaczące zwycięstwo nad Wikingami.
Arnulf cierpiał prawdopodobnie jak inni
Karolingowie
na
epilepsję
. Umarł w
899
w wyniku ataku apopleksji, został pochowany w klasztorze św. Emeramma w
Ratyzbonie
, gdzie także pochowano jego syna
Ludwika IV Dziecię
i jego małżonkę
Odę Konradównę
.
Tablica pamiątkowa z podobizną Arnulfa znajduje się w Walhalli koło Ratyzbony.
Rodzina
Arnulf ożenił się w
888
z Odą, pochodzącą z rodu
Konradynów
- (zm po
30 listopada
903
). Miał z nią jednego syna:
Ponadto miał jeszcze 4 nieślubnych dzieci:
Literatura
- Ernst Dümmler: Geschichte des Ostfränkischen Reiches. Dritter Band. Die letzten Karolinger, Konrad I. Wissenschaftliche Buchgesellschaft, Darmstadt 1960 (Nachdruck der 2. Auflage, Leipzig 1888).
Zobacz też