Nie znaleziono szukanej frazy! Poniżej znajduje się fraza najbardziej przypominająca szukaną. Wirus zespołu nabytego braku odporności
Wirus zespołu nabytego braku odpornościLudzki wirus niedoboru odporności, HIV (
ang.
human immunodeficiency virus) -
wirus
z rodzaju
lentiwirusów
, z rodziny
retrowirusów
. Atakuje głównie
limfocyty T
-pomocnicze (
limfocyty Th
).
Wiriony
mają budowę kulistą i otoczone są otoczką
lipidową
, zawierającą liczne
białka
(
glikoproteiny
: gp120 u HIV-1 i
HIV-2
oraz gp41 u HIV-1 i gp36 u
HIV-2
). Pod osłonką znajduje się płaszcz białkowy, czyli
kapsyd
, kryjący
materiał genetyczny
wirusa (
RNA
) i enzymy:
odwrotną transkryptazę
,
integrazę
. Wywołuje
AIDS
. Dotychczas poznano 2 typy wirusa: Historia, odkrycie i nagroda NoblaJest dyskutowane, kto jako pierwszy wyizolował wirus HIV. Uznaje się, że był to zespół
Luca Montagniera
(
1983
) pracujący w
Instytucie Pasteura
. W
1984
roku wirus został wyizolowany przez zespół
Roberta Gallo
w
USA
. Wyizolowane wirusy były identyczne i w końcu zostały nazwane HIV. W
1986
roku we
Francji
wyizolowano drugi typ wirusa (HIV-2), u pacjenta chorego na AIDS i leczącego się w Europie. HIV-2 jest bardziej podobny do wirusów SIV (z ang. simian immunodeficiency virus) zachodnioafrykańskiej małpy mangaby szarej Cercocebus atys niż do HIV-1. Za odkrycie (wyizolowanie) w
1983
roku wirusa HIV
Luc Montagnier
wspólnie z
Françoise Barré-Sinoussi
otrzymali w
2008
Nagrodę Nobla w dziedzinie fizjologii i medycyny
. HIV należy obecnie do najlepiej poznanych wirusów, ale charakteryzuje się dużą zmiennością, która może się objawiać nawet u jednego pacjenta (w różnych okresach rozwoju choroby). HIV wykazuje
tropizm
w stosunku do
komórek
posiadających na swojej powierzchni
antygeny
CD4 czyli do
limfocytów T pomocniczych
,
makrofagów
i komórek
mikrogleju
. Przy zakażeniu drogą płciową infekcji ulegają najpierw makrofagi. Przy zakażeniu poprzez krew infekcji ulegają jako pierwsze limfocyty T, co skutkuje ostrzejszym przebiegiem choroby. Może być przenoszony drogą płciową (przez
stosunek
z zakażoną osobą), lub poprzez transfuzję zakażonej krwi, używanie igieł zanieczyszczonych
krwią
zakażonych osób (narkomani) oraz
łożysko
lub krew w trakcie
porodu
(zakażenie okołoporodowe), a także z mlekiem matki.
Okres inkubacji
wynosi od 0,5 do 3 lub nawet więcej lat. Swoiste przeciwciała pojawiają się już po 3-8 tygodniach, niekiedy dużo później. Są one wykorzystywane do diagnozowania AIDS i nosicielstwa HIV. Podejrzenie zachorowania na AIDS stawia się na podstawie m.in. następujących objawów, zwanych chorobami wskaźnikowymi dla AIDS: Z kolei podejrzenie zakażenia wirusem HIV można postawić wyłącznie poprzez wykonanie specjalistycznych testów: - na przeciwciała wirusa we krwi, tzw. test przesiewowy lub ELISA - najczęściej wykonywany;
- wykrywającego istnienie białek specyficznych dla wirusa we krwi, tzw. test potwierdzający lub Westernblot - test wykonywany w przypadku dwukrotnego dodatniego wyniku testu na przeciwciała wirusa celem potwierdzenia zakażenia;
- hodowlę w materiale pacjenta RNA wirusa - metoda skomplikowana, wykonywana rzadko.
EpidemiologiaŚrednia roczna liczba nowo wykrywanych zakażeń HIV w latach 2002-2006, według województw. Podane liczby zakażeń na 100 000 ludności. Dane
PZH
na 1.10.2007 [1]W Polsce od 1985 roku prowadzone przez
Państwowy Zakład Higieny
badania epidemiologiczne stwierdzają 12.068 zakażeń HIV obywateli Polski (stan na 31 grudnia 2008[2]). 45% (5.476) zakażeń było związane z zażywaniem narkotyków, a w ponad 40% przypadków zachorowań - nie znamy prawdopodobnej przyczyny zakażenia. Liczba potwierdzonych osób HIV-pozytywnych stanowi 0,032%
ludności Polski
; dla porównania w Rosji wedle szacunków UNAIDS z HIV żyje nawet 2% populacji. Rozpowszechnienie HIV wśród dorosłych na koniec 2005 15–50% 5–15% 1–5% 0,5–1,0% 0,1–0,5% <0,1% brak danych Wykrywanie HIVSchematyczne przedstawienie kluczowych cech strukturalnych HIV-1 wchodzącego do komórek T. Dwa dolne obrazki przedstawiają alternatywne modele wejścia do komórek. Wielu ludzi HIV-pozytywnych jest nieświadomych zakażenia wirusem[3]. W Afryce przebadano mniej niż 1% aktywnej seksualnie populacji miejskiej, a procent ten jest jeszcze mniejszy w wypadku populacji wiejskiej[3]. Tylko 0,5% kobiet w ciąży odwiedzających miejskie ośrodki zdrowia zostało przebadane lub uzyskało poradę w tym zakresie[3]. Jeszcze niższy procent dotyczy kobiet odwiedzających ośrodki wiejskie[3]. Dawcy krwi mogą być nieświadomi zakażenia i dlatego ich krew oraz uzyskiwane preparaty krwiopochodne używane w służbie zdrowia i badaniach naukowych są rutynowo badane przesiewowo w kierunku HIV[4]. Badanie w kierunku HIV-1 rozpoczyna się wstępnym badaniem przesiewowym metodą immunoenzymatyczną (
ELISA
), które służy do wykrycia przeciwciał anty-HIV-1. Próbki z brakiem reakcji we wstępnym teście ELISA są uważane za HIV-negatywne, o ile nie wystąpi nowa ekspozycja na zakażonego partnera lub partnera o nieznanym statusie HIV. Próbki, w których test ELISA wyszedł pozytywnie, są sprawdzane podwójnie[5]. Jeśli wynik obu testów jest dodatni, to próbka zostaje określona jako powtarzalnie dodatnia i zostaje poddana badaniom potwierdzającym z użyciem bardziej swoistych testów uzupełniających (np.
Western blot
oraz rzadziej testem immunofluorescencji (IFA)). Tylko próbki, które powtarzalnie dają reakcję w teście ELISA i wychodzą pozytywnie w IFA lub dają reakcję w Western blocie, są uważane za HIV-pozytywne i wskazują na zakażenie HIV. Próbki, które powtarzalnie dają reakcję w teście ELISA, mogą dawać nieokreślone wyniki w Western blocie, co może wynikać zarówno z niepełnej odpowiedzi humoralnej u osoby zakażonej, jak i nieswoistych reakcji u osoby niezakażonej[6]. Test IFA nie jest szeroko stosowany, chociaż może potwierdzić zakażenie w takich niejasnych przypadkach. Ogólnie biorąc, druga próbka powinna zostać pobrana po dłużej niż miesiącu i przebadana u osób z nieokreślonym wynikiem w Western blocie. W niepewnych sytuacjach w postawieniu rozpoznania mogą pomóc badania w kierunku kwasów nukleinowych wirusa, ale są one znacznie słabiej dostępne[5]. Dodatkowo próbki mogą dostarczyć nieokreślonych wyników jeśli zostaną pobrane w niewystarczającej objętości. W takich przypadkach pobiera się drugą próbkę do badania. Mity dotyczące HIVW społeczeństwie istnieje mnóstwo mitów i zakłamań na temat sposobu roznoszenia się wirusa jak i osób seropozytywnych; oto kilka z nich: - "HIV i AIDS to to samo". HIV jest wirusem, który może wywołać chorobę
AIDS
. Nosiciele HIV mogą żyć latami bez objawów klinicznych choroby. Obecnie (2006) stosowane terapie antyretrowirusowe pozwalają zahamować rozwój AIDS u nosicieli HIV, aczkolwiek są bardzo kosztowne (powyżej 1000 EUR miesięcznie).
- "Nie ma ryzyka podczas
stosunku płciowego
dwóch osób zainfekowanych HIV". Podczas takiego stosunku może dojść do tzw.
nadkażenia
, superinfekcji, co może znacznie skomplikować i utrudnić terapię antywirusową.
- "Infekcje HIV dotyczą tylko
homoseksualistów
i
narkomanów
".
- "HIV można zakazić się przez ukąszenie
komara
, wspólne przebywanie w jednym pomieszczeniu, dotyk". Jest to niemożliwe, w przeciwnym razie byłaby obecnie kilkukrotnie większa liczba zakażonych.
- "Kobieta zakażona HIV nie może urodzić zdrowego dziecka". HIV jest czasami zdolny przenieść się na płód albo zakazić dziecko podczas
porodu
, ale nie zawsze. Ryzyko takiego zakażenia wynosi 20-30%. Poród przez
cesarskie cięcie
oraz odpowiednie leki przeciwwirusowe zmniejszają prawdopodobieństwo nawet do 1-2%.
- "Można zakazić się przez pocałunek". Ocenia się, że do zakażenia podczas pocałunku głębokiego trzeba by około pół litra
śliny
. Może to jednak nastąpić poprzez krew w przypadku ranek na wargach.
- "Wirus HIV jest świadomym wytworem człowieka." Wirusy HIV-1 i HIV-2 występują naturalnie w populacjach małp afrykańskich, odpowiednio:
szympansów
i mangab szarych[7]. Ludzka epidemia powstała w wyniku przeniesienia małpich wirusów do populacji ludzkiej[8]. Najprawdopodobniej miało to związek z częstą w niektórych regionach Afryki praktyką polowania na małpy w celach konsumpcyjnych - uważa się, że poprzez skaleczenie do krwiobiegu jednego z myśliwych dostała się krew świeżo upolowanego zwierzęcia, w konsekwencji zaraził się on wirusem HIV.
Zapobieganie HIVW pewnym stopniu ochroną podczas kontaktu seksualnego przed wirusem HIV i innymi infekcjami przenoszonymi drogą płciową są prezerwatywy[9]. Światowa Organizacja Zdrowia
WHO
podaje, że skuteczność prezerwatyw w zapobieganiu HIV to 80-95%[10]. Jak zaznacza WHO: "To oznacza, że używanie prezerwatyw chroni przed 80% do 95% zakażeń wirusem HIV, które pojawiłyby się gdyby prezerwatywy nie zostały użyte"[10]. Polskie Krajowe Centrum do spraw AIDS opierając się na innych badaniach podaje, że skuteczność prezerwatyw wynosi 90-95%[11][12]. Autorzy innego dużego przeglądu badań stwierdzają, że skuteczność prezerwatyw wynosi średnio 80%[13]. Mimo że żadne badanie nie pokazało, że prezerwatywy są skuteczne w 100% w zapobieganiu HIV, to trzeba pamiętać, że użycie prezerwatywy zawsze daje większe bezpieczeństwo, niż nieużycie żadnej ochrony. Krajowe Centrum ds. AIDS przestrzega, że używanie środków plemnikobójczych takich jak globulki albo prezerwatyw ze środkiem plemnikobójczym może powodować podrażnienie błony śluzowej pochwy i tym samym ułatwić zakażenie wirusem HIV[11]. Do grupy zachowań ryzykownych należy np. uprawianie seksu bez zabezpieczenia czy korzystanie z niezabezpieczonych strzykawek przez różne osoby[10][13][11][12]. Zobacz teżPrzypisy- ↑ Państwowy Zakład Higieny (Magdalena Rosińska):
Zakażenia HIV i zachorowania na AIDS w Polsce
.
- ↑ Państwowy Zakład Higieny (Magdalena Rosińska, Anna Nitka):
Zakażenia HIV i zachorowania na AIDS w Polsce w 2008 roku
.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 . Kumaranayake, L. and Watts, C.. Resource allocation and priority setting of HIV/AIDS interventions: addressing the generalized epidemic in sub-Saharan Africa. „J. Int. Dev.”, ss. 451-466 (2001).
doi:10.1002/jid.797
.
- ↑ Kleinman, S.:
Patient information: Blood donation and transfusion
. wrzesień 2004. [dostęp 2006-09-01].
- ↑ 5,0 5,1 Centers for Disease Control and Prevention.. Revised guidelines for HIV counseling, testing, and referral. „MMWR Recomm Rep.”, ss. 1-57 (2001).
PMID 11718472
.
- ↑ . Celum CL, Coombs RW, Lafferty W, Inui TS, Louie PH, Gates CA, McCreedy BJ, Egan R, Grove T, Alexander S, et al.. Indeterminate human immunodeficiency virus type 1 western blots: seroconversion risk, specificity of supplemental tests, and an algorithm for evaluation. „J Infect Dis.”, ss. 656-664 (1991).
PMID 1894929
.
- ↑ Donald G. McNeil Jr.:
Precursor to H.I.V. Was in Monkeys for Millennia
(
ang.
). W: Health [on-line]. The New York Times, 2010-09-16. [dostęp 2010-09-06].
- ↑
HIV's not-so-ancient history
(
ang.
). W: Understanding Evolution [on-line]. University of California, Berkeley, 2008-10. [dostęp 2010-09-26].
- ↑ Światowa Organizacja Zdrowia
WHO
, Sojusz Agend Narodów Zjednoczonych ds. HIV/AIDS UNAIDS, Fundusz Ludnościowy Narodów Zjednoczonych
UNFPA
(2004).
Position Statement on Condoms and HIV Prevention
.
- ↑ 10,0 10,1 10,2 Światowa Organizacja Zdrowia [WHO] (2007).
Family Planing: A global handbook for providers
- ↑ 11,0 11,1 11,2 Krajowe Centrum ds. AIDS (2007).
HIV i AIDS a seks
.
- ↑ 12,0 12,1 Podawane przez Krajowe Centrum ds. AIDS wartości są cytowane za: Cohen, D.A. (2004).
Social marketing of condoms is great, but we need more free condoms
. Lancet, 364, s. 13-14. (artykuł dostępny po zalogowaniu się), jego autor opierał się na tych badaniach: Pinkerton, S.D. i Abramson, P.R. (1997).
Effectiveness of condoms in preventing HIV transmission
. Social Science and Medicine. 44, 9, s. 1303-1312.
- ↑ 13,0 13,1 Cayley, W.E. i Davis-Beaty, K. (2007).
Effectiveness of Condoms in Reducing Heterosexual Transmission of HIV (Review)
. John Wiley & Sons, Ltd.
Linki zewnętrzne
Inne hasła zawierające informacje o "Wirus zespołu nabytego braku odporności":
Pęcice
...
Dzień Zmarłych
...
Mieszko II Lambert
...
Nadciśnienie tętnicze
...
Oddychanie komórkowe
...
Tampere
...
Žalgiris Kowno
...
1972
...
Keratyna
...
Klasztor w Pożajściu
...
Inne lekcje zawierające informacje o "Wirus zespołu nabytego braku odporności":
12a Prędkość i hamowanie - część 1 (plansza 4)
...
12a Prędkość i hamowanie - część 1 (plansza 3)
...
07 Jazda w warunkach zmniejszonej przejrzystości powietrza (plansza 2)
...
|