Osada była zamieszkiwana przez wiele stuleci. M.in. na podstawie znalezionych podczas wykopalisk archeologicznych monet oraz ceramiki, naukowcy wyodrębnili kilka faz osadnictwa. Pierwsza faza to
VIII
i
VII w. p.n.e.
, kiedy najprawdopodobniej znajdowało się tutaj tzw. "Miasto Soli" wspomniane w
Biblii
(
Joz
15,62). Kolejna faza osadnictwa, rozpoczęła się ok. połowy
II w. p.n.e.
Wybudowano wtedy liczne budynki o charakterze gospodarczym (warsztaty, spichlerze, cysterny), jak również budynki mieszkalne oraz dużą budowlę z dziedzińcem i wieżą, w której mieściło się
skryptorium
. Ok. roku
31 p.n.e.
w wyniku katastrofy – trzęsienia ziemi i pożaru – jakie nawiedziły osiedle, na pewien czas (do ok.
4 r. p.n.e.
) wyludniło się ono. Po 4 r. p.n.e. mieszkańcy odbudowali osiedle i pozostawali w nim do
68
r. n.e., tj. do czasu wkroczenia
Rzymian
podczas
powstania antyrzymskiego w Judei
. W okresie tym Qumran zamieszkiwało od 150 do 200 osób.
Między rokiem
70
a ok.
132
n.e. w Qumran przez pewien czas stacjonowali żołnierze rzymscy.
Większość uczonych skłania się do poglądu, że w okresie od poł. II w. p.n.e. do 68 r. n.e. Qumran było siedzibą
esseńczyków
lub jakiegoś ich odłamu.
Roślina mająca największe liście dorastające do 20 metrów długości to palma Raphia farinifera (Raphia ruffia), która rośnie na wyspach Oceanu Indyjskiego.