Arkadiusz (Flavius Arcadius) (ur.
377
/
378
, zm.
1 maja
408
) –
cesarz
wschodniorzymski
w latach
395
-
408
, syn
cesarza
Teodozjusza I Wielkiego
i
Aelii Flacilli
, brat
cesarza zachodniorzymskiego
Honoriusza
oraz
Galli Placidii
. Mąż
Aelii Eudoksji
, z którą miał córkę
Pulcherię
. Jego synem był również
Teodozjusz II
.
19 stycznia
383 r.
podniesiony przez ojca do rangi
augusta
, czyli współpanującego. Od
395
panował nad wschodnią częścią imperium rzymskiego, gdy jego brat rządził częścią zachodnią. Z polecenia Teodozjusza opiekunem młodego cesarza, był
Stylichon
.
Był nieudolnym władcą. Znajdował się pod wpływem żony oraz swoich ministrów - najpierw
Flawiusza Rufina
(do 395 r.), potem
Eutropiusza
(do 399 r.) i Antemiusza (od 404 r.). Podczas jego panowania miały miejsce wyniszczające
cesarstwo rzymskie
najazdy
Hunów
(395) i
Wizygotów
(
395
-
397
,
404
-
408
). W 399 r. na skutek buntu Gildona cesarstwo wschodniorzymskie utraciło wpływy w prowincji Afryce. Wobec powtarzających się najazdów gockich, z inspiracji
Eudokii
i patriarchy konstantynopolitańskiego
Jana Chryzostoma
w 400 r. dokonano rzezi Germanów, licznych w cesarskich oddziałach przybocznych. W 404 r. Eudokia doprowadziła z kolei do wygnania patriarchy i rychło po tym zmarła. Arkadiusz był tylko biernym świadkiem tych wydarzeń, a po śmierci żony całkowicie usunął się w zacisze pałacowe.
Zmarł w niewyjaśnionych okolicznościach.