Kalendarz egipski – urzędowy
kalendarz
obowiązujący w
starożytnym Egipcie
, stanowiący kombinację
kalendarza księżyco-słonecznego
i agrarnego, opartego na cyklu wylewów
Nilu
. Powstał ok. 3000 lat p.n.e.
Rok kalendarzowy dzielił się na 3 pory po 4 miesiące każda:
-
achet
- pora wylewów,
-
peret
- pora cofania się wód - (pora kiełkowania i wzrostu) -
zima
,
-
szemu
- pora sucha - pora zbioru -
lato
.
Każdy z miesięcy, które miały po 30 dni, otrzymywał nazwę zgodnie z jego kolejnością w danej porze roku, np. 1 achet, 2 achet, 3 achet, 4 achet, 1 peret, itd. Ponadto do tych 12 miesięcy dodawano 5 dni, tzw. epagomenai - dni narodzin:
Ozyrysa
,
Horusa
,
Seta
,
Izydy
oraz
Neftydy
.
Początek roku przypadał w pierwszym dniu pory przyboru wód (achet) i raz na 1460 lat pokrywał się z
heliakalnym wschodem
Syriusza
, który według
kalendarza juliańskiego
przypadał na 19 lipca. Okres pomiędzy dwoma kolejnymi wschodami heliakalnymi Syriusza, pokrywającymi się z dniem początku pory Achet jest to tzw.
Okres Sotisowy
. Jednak różnica pomiędzy
rokiem kalendarzowym
a
rokiem zwrotnikowym
(o 6 godzin) spowodowała przesuwanie się początku roku w stosunku do cyklu pór roku. Wymusiło to reformę kalendarza ogłoszoną w 238 r. p.n.e., a formalnie wprowadzoną przez rzymskiego cesarza
Oktawiana Augusta
ok. 26 r p.n.e. - co 4 lata dodawano 366. dzień (
rok przestępny
). Doba liczyła 24 godziny.
Kalendarz egipski do dziś jest stosowany w Kościele koptyjskim (w
Etiopii
). Oparty na nim jest również kalendarz armeński, który stosowany był w
astronomii
do czasów
Kopernika
(prowadził w nim swój dziennik obserwacji).
Zobacz też