Dynastia Song (
chiń
. 宋,
pinyin
: Sòng;
960
-
1279
) - dynastia założona przez generała Zhao Kuangyin.
Od połowy
X wieku
Chiny
znajdowały się pod panowaniem cesarzy dynastii Song. Zreformowali oni gruntownie państwo w dziedzinie wojskowości, administracji, gospodarki i kultury. Ponad milionową armię zredukowano do pół miliona żołnierzy zawodowych, wspomaganych przez milicję terytorialną. Dla administracji krajem powołano odpowiednio przeszkolonych, profesjonalnych urzędników.
W państwie dokonał się duży postęp gospodarki, nauki i kultury. Nastąpił też wielki rozwój malarstwa i literatury, w związku z rozpowszechnieniem się druku z zastosowaniem ruchomych czcionek z gliny. Wynaleziono
proch
i
kompas
. Dźwigniami rozwoju były sprawiedliwe podatki, wzrost handlu morskiego i rzecznego, wprowadzenie uprawy
ryżu
, plonującego dwa razy w roku oraz zastosowanie pieniędzy papierowych. Chiny liczyły wówczas już ponad 100 milionów mieszkańców.
W
1127
r. północna część kraju, wraz ze stolicą
Kaifeng
, została zaatakowana i zajęta przez
Dżurdżenów
, zaś cesarze
Huizong
i Qinzong wzięci do niewoli i wywiezieni na północ. Nowy cesarz przeniósł się wówczas do
Hangzhou
, nowo utworzonej stolicy na południu kraju, która w ciągu kilkudziesięciu lat osiągnęła dwa miliony mieszkańców. Po zjednoczeniu
plemion mongolskich
przez
Czyngis-chana
, swe podboje rozpoczął on od przejęcia panowania nad
Mandżurią
i północnymi Chinami, które zajął w
1215
r. Niszczycielskie najazdy zahamowały rozwój Chin na wiele dziesięcioleci. Dzieło podboju południowej części Chin dokończył jego wnuk
Kubilaj-chan
do
1279
r. Ostatni cesarz dynastii Song popełnił wtedy samobójstwo.
Chiny w późniejszym okresie panowania dynastii Song (1142 r.)