Berengar II zwany też Berengarem z Ivrei (ur. przed
913
– zm.
6 sierpnia
966
w
Bambergu
) –
margrabia
Ivrei
i uzurpator
Italii
. Z pochodzenia
Lombardczyk
. Był synem Adalberta I z Ivrei i Giseli.
Od czasu udanego powstania możnych w
945
r., cała rzeczywista władza i panowanie nad Italią, skoncentrowało się w jego rękach, a władza króla w Italii stała się symboliczna. Gdy Hugon z Arles wycofał się do
Prowansji
i zostawił swego młodego syna Lotara jako tytularnego władcę, Berengar stał się faktycznym władcą Italii. Krótkie panowanie Lotara zakończyło się wraz z jego śmiercią w
950
r.
Berengar spróbował wtedy zalegalizować swoją władzę w Lombardii poprzez zmuszenie wdowy po Lotarze,
Adelajdy
do poślubienia jego syna Adalberta. Jednak Adelajda poprosiła o protekcję
Ottona I
. Berengar zauważył w tym szansę i ogłosił się królem, a swego syna następcą. W
951
r. doszło do inwazji Ottona I na Lombardię, wskutek próśb Adelajdy. Otton przyjął hołd od możnych Italii i przyjął tytuł króla Lombardii. W 952 r. zmusił Berengara do złożenia mu hołdu a sam poślubił Adelajdę.
Berengar i jego syn Adalbert pozostawali królami, ale jako wasale Ottona I. Po
960
r. zaatakowali
papieża
Jana XII
. Papież odwołał się do Ottona i ten wkroczył do Rzymu, a następnie został koronowany na cesarza w
962
r. Następujące potem negocjacje papieża z Berengarem spowodowały, że Otton usunął ze stanowiska papieża oraz schwytał i uwięził Berengara w Niemczech w
963
r.
Małżonką Berengara była Willa, córka Boso hrabia
Arles
i
Awinionu
oraz margrabia
Toskanii
. Znęcała się nad Adelajdą, gdy Berengar uwięził ją w
951
r. na kilka miesięcy. Po obaleniu Berengara przez Ottona została uwięziona żeńskim klasztorze w Niemczech.