Publius Cornelius Tacitus
Publius (albo Gaius - imię niepewne) Cornelius Tacitus, czyli Tacyt (około
55
-
120
) - jeden z najsłynniejszych
historyków
rzymskich
.
Był rodowitym Rzymianinem, ale urodził się prawdopodobnie w
Galii
. Uczył się retoryki u
Kwintyliana
. W
77
roku ożenił się z córką konsula
Agrykoli
, który podbił
Brytanię
i został jej namiestnikiem. Tacyt był
homo novus
, czyli pierwszą osobą w rodzie, która objęła wyższe urzędy i weszła do
senatu
. Był
kwestorem
,
pretorem
,
prokonsulem
w Azji. Urzędy te odciągały go od pracy historyka, którą podjął po świadomym zrezygnowaniu z funkcji mówcy (w Dialogu o mówcach wyjaśnia, że w czasach niedostatecznej swobody słowa zawód mówcy nie może być dobrze wykonywany). Dialog w czasie terroru wprowadzonego przez
Domicjana
był rozpowszechniany anonimowo.
Prawdopodobnie za cesarza
Trajana
wydał już pod swoim nazwiskiem pracę De vita et moribus Iulii Agricolae (Żywot Juliusza Agrykoli). Była to praca poświęcona teściowi, ale malująca jego życie na szerokim tle historycznym. Następnie napisał pierwszą monografię etnograficzną obcych plemion - Germanię. W dziele tym uderza rzetelność i obiektywizm autora. Kilka wzmianek odnosi się do plemion zamieszkujących ziemie dzisiejszej
Polski
(lud
Lugiów
i
Wenetów
).
Głównymi książkami Tacyta są Dzieje i Roczniki. W pierwszej pracy Tacyt opisuje rządy Domicjana i
Wespazjana
. W drugiej - dzieje dawniejsze od
Tyberiusza
do
Nerona
. Autor starał się być w tych dziełach obiektywny. Pisał sine ira et studio (bez gniewu i stronniczości), umiejętnie korzystał ze źródeł.
Dzieła
Pięć dzieł Tacyta przetrwało do dzisiejszych czasów:
- (98) De vita Iulii Agricolae (Agrykola)
- (98)
De origine et situ Germanorum
(
Germania
)
- (102) Dialogus de oratoribus (Dialog o mówcach)
- (105) Historiae (Dzieje)
- (117) Ab excessu divi Augusti (Roczniki)
Zobacz też
Linki zewnętrzne