Zlodowacenie podlaskie (północno-wschodniopolskie, Narwi, w systemie alpejskim - Günz, a
Ameryce Północnej
- Nebrascan) - najstarsze ze
zlodowaceń
plejstoceńskich
. Jego trwanie jest określane na 1200-950 tys. lat temu. Po nim nastąpił interglacjał przasnyski.
Zlodowacenie to objęło swym zasięgiem tereny
Niziny Szczecińskiej
i
Pobrzeża Szczecińskiego
oraz północno-wschodnią część kraju po północne krańce
Wyżyny Lubelskiej
, rejon ujścia
Pilicy
do
Wisły
, a granicę na zachodzie stanowiła w przybliżeniu
dolina
dolnej Wisły.
Wkroczyło ono na tereny
Polski
dwoma lobami (
jęzorami
):
W trakcie zlodowacenia podlaskiego dominowało
wietrzenie mrozowe
,
denudacja
a następnie
sedymentacja
osadów rzecznych.
Glina morenowa
tego najstarszego zlodowacenia została stwierdzona odkrywkowo koło Modlina, gdzie zachowała się tylko w strzępach, oraz w wierceniach na obszarze
Podlasia
i północnego
Mazowsza
(
Maków Mazowiecki
,
Różan
).
Określenie dokładnego zasięgu tego zlodowacenia jest bardzo trudne, gdyż jego utwory nie występują właściwie na powierzchni terenu.