Łotewska Partia Socjalistyczna (
łot.
Latvijas Sociālistiskā partija, LSP;
ros.
Социалистическая партия Латвии, СПЛ) – łotewskie ugrupowanie socjalistyczne powstałe w 1994, następczyni rozwiązanej w 1991
Komunistycznej Partii Łotwy
.
Historia
Partia powstała na bazie ruchu społecznego "Równouprawnienie" (
łot.
Līdztiesība) oraz członków zdelegalizowanej 10 września 1991
Komunistycznej Partii Łotwy
sprzeciwiających się niepodległości kraju. Jej przewodniczącym został były I sekretarz Komitetu Rejonowego KPZR w Lucynie Filips Stroganovs. Od 1997 funkcję tę pełni
Alfrēds Rubiks
– do 1991 lider
Komunistycznej Partii Łotwy
(frakcji lojalnej wobec
Moskwy
)[1]. Partia brała udział w wyborach parlamentarnych oraz samorządowych na Łotwie. W Sejmie VI kadencji (1995–1998) była reprezentowana przez 5 posłów, w Sejmie VII kadencji (1998–2002) zdobyła 4 mandaty, a w Sejmie VIII kadencji – 5 mandatów z ramienia PCTVL.
Program
Partia nawiązuje do doktryny marksistowskiej, opowiadając się za budową ustroju socjalistycznego na Łotwie, a także równouprawnieniem ludności łotewsko- i rosyjskojęzycznej (dokładniej: budową "unitarnego państwa wielonarodowego"), w tym nadaniem obywatelstwa wszystkich mieszkającym na Łotwie w dniu 4 maja 1990. Odżegnuje się od totalitarnych praktyk okresu ZSRR, opowiada za demokracją, jednak przeciwko jednostronnej, w jej przekonaniu, ocenie dorobku ZSRR, jaką narzucają obecne władze na Łotwie. W latach 1994–2002 dewiza ugrupowania brzmiała Par sociālo aizsardzību un vienādām tiesībām visiem! (Ochrona społeczna i równe prawa dla wszystkich!), obecnie jest nią Vara tautai, nevis kapitālam (Władza dla ludu, nie dla kapitału!).
Ugrupowanie pozostawało przeciwnikiem integracji Łotwy z
Unią Europejską
i
NATO
, opowiadało się za neutralnością wojskową kraju. Dużą uwagę poświęcało polityce historycznej, w tym obchodom Święta Pracy (1 maja), Dnia Zwycięstwa (9 maja), wyzwolenia miast Łotwy spod okupacji nazistowskiej (w nomenklaturze LSP: faszystowskiej), pamięci o tzw. wielkiej wojnie ojczyźnianej 1941–1945 oraz walce partyzantów sowieckich o "oswobodzenie kraju".
Obecność w Sejmie IX kadencji i samorządach
W wyborach z 2006 LSP startowała z list
Centrum Zgody
uzyskując 4 mandaty na 17 zdobytych przez koalicję[2]. Ugrupowanie znajduje się w opozycji wobec centroprawicowych rządów na Łotwie, opowiadając się przeciwko neoliberalnemu modelowi gospodarki, spodobowi walki z kryzysem gospodarczym oraz dyskryminacji mniejszości narodowych. Od 2009 lider LSP Alfrēds Rubiks jest posłem do
Parlamentu Europejskiego
. Partia reprezentowana jest w samorządach terytorialnych: Radzie Miejskiej Rygi (7 radnych), Jēkabpils (1), Rzeżycy (4) oraz radach powiatów (novadi) w
Lucynie
(2),
Alūksne
,
Kārsava
i
Zilupe
(po jednym radnym)[3].
Działalność wydawnicza
Partia wydawała w latach 2003–2006 swoje czasopisma "Социалист Латвии" oraz "Latvijas Sociālists", od 2007 ukazuje się jedno pismo "Социалист Латвии"/"Latvijas Sociālists" wydawane w dwóch językach.
Przypisy
Linki zewnętrzne
