Ze względu na zasięg zwierząt, warunki w jakich występują, obszar Ziemi podzielony jest na krainy zoogeograficzne, zaś te na dzielnice. W skutek przenikania na siebie zasięgów wraz z wędrującymi zwierzętami oraz w wyniku zmieniających się pór roku, granice krain zoogeograficznych zmieniają się przestrzennie i czasowo. W 1858 roku L. Sclatera powstał pierwszy podział zoogeograficzny, który oparty był głównie na wędrówkach ptaków. Dopiero z czasem został on rozszerzony o inne gatunki zwierząt. Jednak w wyniku dużej ilości gatunków oraz bardziej szczegółowego analizowania granice stawały się niewyraźne. Niektóre wyspy np. Madagaskar, wyspy Nowej Zelandii nie należą do żadnej krainy zoogeograficznej mimo tego, że ich fauna ma bardzo odmienny charakter.
Pchła może cały rok czekać w bezruchu, by na odgłos kroków (ludzkich lub zwierzęcych) natychmiast wyrwać się z odrętwienia i wskoczyć na potencjalnego żywiciela.
Tapir
