Ustrój republiki
Najwyższą władzę polityczną i administracyjną sprawował
złożony z patrycjuszy senat, będący ostoją
nobilitas (elita, do której należeli członkowie rodów patrycjuszowskich i najbardziej szanowanych rodów plebejskich).
Senatorzy byli wybierani spośród urzędników co pięć lat przez
cenzorów, którzy dożywotnio zajmowali to stanowisko.
Senat mógł odrzucić zaproponowaną przez urzędników ustawę, która następnie nie wchodziła w życie, zatwierdzał uchwały
zgromadzenia ludowego, dysponował ziemią, zajmował się polityką zagraniczną i podatkami, decydował w sprawach kultów religijnych, powoływał dowódców w czasie
wojny oraz
dyktatora w przypadku zagrożenia państwa. W pierwszym okresie było trzystu senatorów, których liczba rosła i za panowania
Cezara wynosiła już dziewięciuset.
