Człowiek w centrum
W
średniowieczu człowiek traktowany był jako bezsilna istota, a jego losami kierował
Bóg. Celem życia było osiągnięcie
zbawienia po
śmierci. Zaczęło się to zmieniać w
XIV i
XV wieku we
Włoszech, a w następnym stuleciu także w pozostałych państwach
Europy. Pojawili się ludzie, którym nie odpowiadało rozumienie człowieka i otaczającego go świata. Myśliciele twierdzili, że
człowiek i otaczający go
świat zasługuje na znacznie większą uwagę. Zaczęto poświęcać większą uwagę człowiekowi. Myślicieli nazywano
humanistami, a
poglądy, które głosili humanizmem (łac. homo- człowiek, humanus- ludzki).