W 1422 r., za panowania Władysława II Jagiełły, na mocy zawartej umowy, zakonowi pozostawiono ziemię chełmińską i Pomorze Gdańskie z zastrzeżeniem prawa dla stanów pruskich do wypowiedzenia posłuszeństwa, w razie, gdyby złamał on zawarty układ. W 1440 r. w Kwidzynie doszło do zjazdu przedstawicieli miast i ziem zakonu krzyżackiego, którzy zadecydowali o utworzeniu Związku Pruskiego. Jego zadaniem była obrona interesów mieszczaństwa i rycerstwa przed urzędnikami zakonnymi, jednak nie przyniosło to oczekiwanych efektów, a sam związek zwalczali Krzyżacy. Przedstawiciele tego związku zwrócili się o pomoc do króla polskiego, więc w Krakowie odbyły się rozmowy na temat praw mieszkańców Prus w państwie polskim. Zakończyły się one wydaniem w 1454 r. przez króla Kazimierza IV Jagiellończykaaktu, który włączył państwo zakonne do Królestwa Polskiego, a jednocześnie wypowiedział on Krzyżakom wojnę.
Pieczęcie Kazimierza
