Wysokość dźwięku - jest zależna od częstotliwości drgań źródła i rośnie ze wzrostem częstotliwości
Natężenie dźwięku - ilość energii (E) przepływającej w jednostce czasu (t) przez jednostkę powierzchni (S) ustawionej prostopadle do kierunku ruchu fali nazywamy natężeniem (I) dźwięku.
Im większą energię przenosi dźwięk, a ściślej ośrodek, w którym dźwięk się
rozchodzi, tym większe jest natężenie dźwięku. Natężenie dźwięku zależy od amplitudy drgań - im większa amplituda, tym większe natężenie.
Jednostką natężenia dźwięku jest J/m2 ∙ s = W/m2
Poziom natężenia dźwięku podaje się też w decybelach (dB).
Jednostkę tę zdefiniowano w oparciu o metody porównywania poziomu natężeń dźwięków.
Barwa dźwięku - cecha pozwalająca odróżnić źródła dźwięków (o tej samej wysokości i natężeniu). Wynika to z faktu, iż źródła dźwięków (np. struny) wykonują drgania złożone z drgań podstawowych (i są źródłami tonów podstawowych o największym natężeniu) i drgań o większej częstotliwości i mniejszym natężeniu. Te dodatkowe tony decydują o barwie dźwięku.
