Czytelnik zapoznaje się z nimi w tym samym czasie i nie zastanawia się, jak je podzielić. Tworzą bowiem całość. Osoba obcująca z literaturą powinna jednak wiedzieć, że wypowiedzi bohaterów występujących to tekst główny
(w przykładzie pisany pogrubioną kursywą).
Ma on przeważnie formę dialogu. W „Zemście” komediopisarz posłużył się dodatkowo monologiem zakończonym piosenką (w akcie I, scenie trzeciej).
Drugi rodzaj tekstu (w przytoczonym fragmencie pisany kursywą) to tekst poboczny, czyli didaskalia. Są to informacje autora, cenne nie tylko dla czytelnika, ale także dla reżysera
i scenografa przedstawienia teatralnego.
To wskazówki, dzięki którym wiadomo kto i jak mówi, kiedy mówi, jak wygląda (Papkin, po francusku ubrany, przy szpadzie; krótkie spodnie, buty okrągłe do pół łydki, tupet i harcopf, kapelusz stosowany – pod pachą parę pistoletów, zawsze prędko mówi), jakie jest otoczenie, jaka sytuacja, itp.
